پروانه اعتمادی، هنرمند نقاشی است که طبیعت‌بی‌جان مهمترین سوژه آثارش محسوب می‌شود. پروانه اعتمادی که نقاشی را از دوران نوجوانی در کلاس‌های خصوصی بهمن محصص یاد گرفت، برای آموزش آکادمیک در رشته نقاشی نیز به دانشکده هنرهای زیبای تهران رفت، اما تحصیل را نیمه‌کاره رها کرد و به شکل تجربی هنر را یاد گرفت. او ابتدا کارش را با نقاشی‌های آبستره آغاز کرد و در ادامه به نقاشی فیگوراتیو با رنگ‌روغن روی سیمان، پاستل، مداد رنگی و در آخر کولاژ روی آورد. آثار او اولین بار در سال 1347 در تالار قندریز به نمایش گذاشته شد و به مرور نمایشگاه‌های متعددی را ایران و کشورهای خارجی همچون سوییس، فرانسه، امریکا و هند برگزار کرد. در سال 1395 نام او در میان یازدهمین فهرست 500 هنرمند برگزیده جهان قرار گرفت. 

آثار پروانه اعتمادی به طور کلی در چهار دسته کلی تقسیم‌بندی می‌شود که هر کدام از آن‌ها دارای ویژگی‌های متمایزی است. آثار دوره اول آبستره بودند که اعتمادی با بهره گرفتن از رنگ‌های مات و سرد و ترکیب آن‌ها با موادی مثل سیمان خلق می‌کرد. او در دوره دوم بر نقاشی فیگوراتیو با موضوع طبیعت‌بیجان تمرکز کرد و در دوره سوم همان طبیعت‌بیجان‌ها را در شکلی پر از ریزه‌کاری با مداد رنگی ساخت. دوره چهارم آثار او به کولاژ اختصاص دارد. او با استفاده از تکه‌های بریده شده نقاشی‌هایش آثاریی را خلق کرد که اغلب دارای رنگ‌های زنده بود. در مجموع اما سوژه اغلب آثار او طبیعت‌بیجان بوده که با نگاه شاعرانه هنرمند، بر روی بوم نقش می‌بندند. 

پروانه اعتمادی در گفت‌وگویی درباره تفسیر خود از هنر گفته است: «جهان در حال تغییر است و هنر هم به همراهش. به قول هندی‌ها، دوران رستاخیز کالی است؛ الهه تخریب و خلاقیت. بدون‌شک، از دل این‌همه خرابی و ویرانی حتماً رنسانس بیرون خواهد آمد که توشه‌ای از اکتشاف و اختراع و خلاقیت را به‌ دوش می‌کشد».