میرعبدالرضا دریابیگی منظره‌نگار چشم‌اندازهای بیابانی است. به سختی می‌توان نقاشی‌های او را به سبک یا جریان هنری بخصوصی منتسب کرد. منظره‌نگاری‌های او در مرز میان بازنمایی و انتزاع در نوسان‌اند و حال‌و‌هوای تغزلی دارند. 

دریابیگی فارغ‌التحصیل رشته‌ی ادبیات از دانشگاه تهران بود. نخستین کارنمای نقاشی‌های او در سال 1339 در گالری استتیک تهران برگزار شد. بعدها در سال 1345 نقاشی هایش را در پنجمین بینال تهران شرکت داد و پس از آن آثارش را به‌صورت مستمر در گالری‌هایی نظیر مس، بورگز، سیحون و نگار به نمایش درآورد. او در سال 1342 گالری مس تهران را تاسیس کرد. این هنرمند لوح افتخار نمایشگاه حقوق بشر (1347) را نیز در کارنامه‌ دارد. دریابیگی در سال 1353، به همراه شش نقاش دیگر (مارکو گریگوریان، غلامحسین نامی، ایران درودی، مرتضی ممیز، فرامرز پیلارام، سیراک ملکونیان و عربشاهی) «گروه آزاد» را بنیان نهادند. اعضای گروه آثارشان را در چهار کارنما تحت عناوین «آبی» و «گُنج و گستره» به نمایش گذاشتند و در رویدادهای بین‌المللی نظیر «اکسپو بازل» سوئیس و «واش آرت» امریکا شرکت کردند. اعضای این گروه اغلب به هنر مفهومی تمایل داشتند. این گروه پس از چهارسال فعالیت مستمر در سال منتهی به انقلاب کار خود را پایان داد. 

دریابیگی غزل‌سرای مناظر بیابانی است؛ آسمان و زمین نقاشی‌های او با طیف ملایمی از رنگ‌ها، گام به گام به هم نزدیک می‌شوند و در افق به هم می‌پیوندند و اشباحی چند از درختان، سنگ‌ها و یا خانه‌هایی که از اعماق افق سربرمی‌آورند. غلبه‌ی خطوط افقی و پیچش منحنی‌ها بر محور افق، چشم‌اندازی بی‌زمان و مکان می‌آفریند. رویین پاکباز در این‌باره می‌نویسد: «دریابیگی چشم‌اندازهای بیابانی را نقاشی می‌کند و غالبا تا مرز انتزاع کامل پیش می‌رود. گستردگی فضا، انحناهای موزون و سایه‌روشن‌های نقاشی‌اش حاکی از تجربه‌ای شاعرانه در برابر طبیعت است.» گزینه‌های رنگی بیش از آنکه وفادار به واقعیت باشد، تابع منطق احساس هنرمند است. احساسی که گاه کویری سبزرنگ می‌آفریند.