جمشید سماواتیان، از نسل دوم نقاشان نوگرای ایران بود. آثار او را می‌توان متعلق به جریان نوسنت‌گرا دانست. سماواتیان از دانش‌آموختگان دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران بود. او در این  دانشکده هم‌دوره‌ی هنرمندانی همچون آیدین آغداشلو و عباس کیارستمی بود. می‌توان گفت که جو دوگانه‌ی دانشکده‌ی هنرهای زیبا تأثیر روشنی بر جهت‌گیری‌های هنری سماوتیان داشت و رد خود را بر آثار او برجای نهاد. 

سماواتیان مهرماه 1400 دیده از جهان فروبست. او آخرین نمایشگاه خود را در بهمن 1399 با نام «میراث» در گالری «نگر» برپا کرد. این نمایشگاه حاصل تلاش هنری پنجاه ساله‌ی او را به نمایش می‌گذاشت. نقاشی‌های او متأثر از هنرهای سنتی و دیوارنگاره‌های عصر صفوی‌اند. او با بهره‌گیری از میراث هنری زادگاهش، اصفهان، تابلوهایی آفریده که فرسودگی تاریخ و تمدن انسانی را به تصویر می‌کشد. او در مشهورترین آثارش تک فیگورهایی که یادآور کهن‌الگوهای عاشق و باده‌نوش در مرقعات و تک‌نگاره‌های عهد صفوی هستند را در فضایی مبهم و غبارآلود (غباری که با استفاده از تکنیک‌های به‌خصوص در کار با مواد ایجاد می‌شود) مدفون می‌کند.

سماواتیان از موادی همچون خاک، گل، گچ، مواد ترکیبی، ورق‌های طلا و نقره همراه با شیوه‌های مختلف پتینه‌کاری بهره می‌گرفت و با این ابزارها و تکنیک‌های غیرمتعارف، در پی احیای سنت‌های هنر ایرانی در قالبی نو بود. صادق تبریزی از او به عنوان پدر پتینه‌ی ایران یاد کرده است.