گزاره‌ی بزرگ یعنی ارزنده، از آخرین باورها و سلایق بازمانده از دوران هنر کلاسیک جهان محسوب می‌شود که نه تنها در دوران مدرن که تا امروز همچنان زنده است و حیات دارد.‌ هنوز هم بخش بزرگی از کسانی که هنرمند یا مخاطب هنر هستند، ابعاد بزرگ یک اثر را نشان از زیبایی و به تبع آن ارزشمندی یک اثر هنری به بزرگی و ابعاد آن وابسته است. شاید وقت آن رسیده باشد که این آخرین بازمانده از نگاه سنتی به هنر نیز مثل باقی زوایای خشک و محدودکننده‌ی این رویکرد به تاریخ سپرده شود. هر چند که این هنر مدرن بود که به مجسمه کوچک و نقاشی در ابعاد کوچک اعتبار بخشید و آن را از سطح مشق هنرمند به اثر هنری ارتقا بخشید، ولی نتوانست برای مخاطب جدی هنر این را جا بی‌اندازد که ابعاد کوچک اثر دلیلی بر ضعف آن نیست بلکه می‌تواند به معنا و فرمی که هنرمند برای بیان به آن نیاز داشته، برگردد.
همچنین در خلق این آثار به نیاز مخاطب هنر در داشتن آثار متفاوت و متعدد بیشتری برای تماشا و معنابخشی بر دیوارهای زندگی‌ توجه شده است.
ریسایز ضمن آنکه می‌خواهد مخاطبین بیشتری از طبقات مختلف را درگیر هنر کند و بر اهمیت آثار کوچک‌تر تاکید داشته باشد، در صدد خط بطلانی نیز بر این نگاه باقی‌مانده از سنت است. ریسایز با انتخاب آثاری از هنرمندان سرشناس به زیبایی اثر کوچک تاکید دارد و اثر کوچک را چه بسا عمیق‌تر، ارزنده‌تر می‌بیند زیرا هنرمندان بزرگ گاهی آنچه را که نتوانستند در ابعاد بزرگ اجرا کنند در ابعاد کوچک‌تر بیان کردند».