طلیعه کامران دانش‌آموخته مدرسه بوزار پاریس و از نسل دوم هنرمندان نوگرای ایران است. آغاز فعالیت حرفه‌ای او همزمان با دهه سوم هنرنوگرا، با برگزاری اولین نمایشگاه‌ انفرادی‌اش در سالن دانشکده هنرهای زیبا در سال ۱۳۴۷ شروع شد و از آن پس تا مدت نیم قرن بی‌وقفه نقاشی کشید. سبک کار او از ابتدای دهه پنجاه، نقاشی فیگوراتیو بود. او در مسیر تجربه‌گرایی خود، رنگ‌های درخشان را با تکیه بر تداخل فرم‌های هندسی در بستر رنگ‌های سیاه و سفید به مرز نقاشی فیگوراتیو نزدیک کرد تا آن‌که در مهم‌ترین نمایشگاهش در سال ۱۳۵۷ توانست، با ساخت‌وسازهای دقیق و ایجاد سایه‌روشن‌های رنگی غیرمتعارف به زبان شخصی خود در نقاشی برسد.

پس از انقلاب، بیست سال فترت در کار او باعث شد تا او در بازگشت به نقاشی مفهوم‌گرای فیگوراتیو و تصویرسازی با محوریت زن و پرنده بپردازد. از آن دوره تا اوایل دهه هشتاد، که اثر حاضر نیز متعلق به همان دوران است، کامران در آثارش دیگر به ‌دنبال بازنمایی احساسات فردی نبود و دغدغه‌ او یکسره به سمت نمایش رفتاری جمعی با گرایش به مضمون رهایی و آزادی انسان معاصر متمایل شد. نقاشی حاضر در مسیر جریان رئالیسم اجتماعی نوپدید دهه هشتاد مثالی روشن از خواسته‌های بازاندیشانه‌ای است که نقاش را در برابر جامعه و مطالباتش می‌نشاند؛ تلاش برای خوانشی از مفهوم «آزادی». این کارکرد بیانگرانه، در کنار سادگی بنیادین، جذابیت اصلی اثر پیش‌روست که به‌شکلی اغراق‌آمیز (با انتخاب فرم پرنده) اندیشه هنرمند را نسبت به مفهومی فراموش‌شده به نمایش می‌گذارد.

در اثر حاضر، کامران با بازگشتی آگاهانه به سبک نقاشی‌های دهه پنجاه خود، از تضاد دو رنگ سیاه (برای زمین) و سفید (برای آسمان) در صورت‌بندی اثر بهره‌گرفته و تلاش می‌کند تا جزء را آنچنان نشان ‌دهد تا مخاطب کل را فرا بخواند. این اثر دولته‌ای فی‌نفسه خودبسنده‌ است، اما مدام به ما یادآوری می‌کند که محدوده کار او آسمان و رهایی است؛ در این‌جا فرم پرندگان استیلیزه شده بر بستر خاکستری رنگ، به مثابه جزئی هستند از جهانی بزرگ‌تر که از مرزهای محدود بوم فراتر خواهند رفت. ویژگی بارز در کار طلیعه کامران اصالت ذاتی در رنگ‌آمیزی، نقش‌پردازی و نحوه بیان هنری هنرمند در مواجهه با جهان پیرامونش است که سرانجام به ایجاد تعادلی میان امر زیبا و بینش فلسفی هنرمند ختم می‌شود.