طلیعه کامران، نقاش، نویسنده و شاعر ایرانی است. کامران به واسطه‌ی نقاشی‌های آبستره-فیگوراتیوش‌ شناخته می‌شود. او برای اهالی موسیقی نیز در مقام «مادر سنتورنوازی قدیم ایران» چهره‌ای شناخته شده است. علاقه‌ به هنر از ابتدای کودکی کامران و در کانون خانواده‌ای هنردوست نضج گرفت؛ پدر طلیعه نوازنده‌ی ویولون بود و مادرش هم دستی در نقاشی داشت. سنتورنوازی را از حبیب‌الله سماعی آموخت و نقاشی را از دوران نوجوانی به صورت جدی پی گرفت. پس از یک دوره کپی‌کاری از آثار شاخص تاریخ هنر، در دوره‌ی آموزش نقاشی آزادِ شکوه ریاضی که از فارغ‌التحصیلان بوزار بود شرکت کرد. این دوره مقدمه‌ای شد تا کامران در پی شکل بخشیدن به بیان شخصی خود باشد. کامران ماحصل آموخته‌های این دوره را در بینال سوم تهران شرکت داد؛ کارهای فرسک‌مانندی که همچون آثار سقاخانه‌ای‌ها «ملهم از تصاویر عامیانه‌ی منقوش بر سنگ گور بود، مثل اسب و شمشیر و تسبیح و مانند اینها». 
کامران برای ادامه‌ی تحصیل به دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران رفت و در رشته‌ی نقاشی از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. او نخستین نمایشگاه آثارش را در سال 1347 در سالن دانشکده‌ی هنرهای زیبا برگزار کرد. این مجموعه تجربه‌های متنوعی را در بر داشت؛ طراحی، فیگورهای مرکبی، تابلوهای آبستره‌فیگوراتیو از کبوترها و زنان چادری و یک‌سری تابلوی آبستره با مرکب‌های رنگی. این آثار به‌خاطر فاصله‌ای که با تعالیم آکادمیک داشتند مورد توجه استادان و دانشجویان نوگرای دانشکده قرار گرفتند. 
در حدفاصل این نمایشگاه و نمایشگاه دوم که در سال 1350 در گالری سیحون برگزار شد، آثار او تشخص بیشتری یافتند و نوعی بیان اکسپرسیو و زنانه در آن‌ها نمایان شد. زمینه‌‌ی اغلب تابلوهای او تاریک و سیاه است و فضا با استفاده از تارهای عنکبوتی که با خطوط تیز و زاویه‌دار ترسیم شده در‌هم‌می‌شکند و عناصری همچون ماهی مرده و جغد را در بر می‌گیرد. گروه دیگری از آثار او در این نمایشگاه حال‌و‌هوای خوشبینانه‌تری داشتند. تابلوهایی با نقش‌مایه‌ی کبوتر که با رنگ‌های روشن و براق ماشینی کار شده بود. کامران در دوره‌های بعدی همین حال‌و‌هوا را بسط داد و آثاری خلق کرد که به‌تسامح پاپ‌آرت قلمداد شدند. این آثار در سال 1353 در معرض بازدید قرار گرفتند. کامران درباره‌ی این دوره از آثارش می‌گوید: «در نمایشگاه سال 53 کارهای تازه‌ام، تفاوتی آشکار با تجربه‌های پیشین داشت. کارها ابعاد بزرگ‌تر و فضای وسیع‌تری داشتند. زن‌ها در کارم حضور فعال‌تر و ملموس‌تری یافته بودند. […] گروهی این کارها را به پاپ آرت منسوب کردند؛ شاید علتش ارتباط بصری این کارها با گرافیسم متداول روز بود. » در بازه‌ی چهارساله‌ی پس از این نمایشگاه، تحول بیشتری در نقاشی‌های کامران پدید آمد. رنگ‌های تیره‌ی پس زمینه جای خود را به رنگ سفید داد و زن‌ها، سیب‌ها و پرنده‌ها نقش‌مایه‌های محوری آثار او شدند. بیان هندسی نیز رفته‌رفته در کارهای او تحکیم شد و در قالب خطوط افقی، عمودی، دایره‌ها و مربع‌ها شکلی صریح‌تر یافت. پس از نمایش این آثار در سال 1357، حضور حرفه‌ای کامران در عرصه‌ی نقاشی دچار انقطاعی طولانی شد. قریب به دو دهه بعد، در سال 1375 کامران بار دیگر مجموعه‌ای نقاشی‌هایش را به نمایش درآورد. جغدها و ماشین‌ها موضوع این سری از آثار او بودند. رویین پاکباز درباره‌ی ویژگی‌های نقاشی طلیعه کامران می‌نویسد: « نقش‌مایه‌های اصلی او عبارتند از: زن، پرنده، درخت و ماهی که اغلب در ترکیب با دوایر، نوارها و مربع‌ها ظاهر می‌شوند. اساساً با سیاه، سفید و خاکستری‌ها کار می‌کند و گاه رنگ‌های زرد لیمویی، قرمز و آبی را نیز بر آن‌ها می افزاید. در اجرای دقیق طرح، ساده‌سازی شکل‌ها و کاربرد سطوح رنگی تخت، خصلتی گرافیکی به کارش می‌بخشد.» نقاشی‌های طلیعه کامران _در کنار آثار چهره‌هایی همچون مهرنوش شریعت‌پناهی و لیلی متین‌دفتری_ دریچه‌ای به حیات زنان ایران در هنر می‌گشایند.
اولین حضور طلیعه کامران در حراج‌ها به دی 1396 (ژانویه 2018) به خانه‌حراج تهران بازمی‌گردد. آثار او تا ژانویه‌ی سال 2021، 4 مرتبه در حراج‌های داخلی و خارجی حضور یافته و 100 درصد از آثارش در حراج‌های بین‌المللی به فروش رسیده است. گرانترین اثر او تا سال 2021 در سیزدهمین دوره‌ی حراج تهران به مبلغ 72000 دلار در 26 دی 1399 چکش خورده است.