از میان عکاسان ایرانی، نام سعید صادقی، هم از جهت حضور پیوسته و مستمر از آغاز تا پایان دوران دفاع مقدس و هم از حیث کیفیت عکس‌های گرفته شده که با جسارت و خلاقیت عکاس گرفته شده‌اند، در تاریخ هنر عکاسی معاصر از اهمیت فراوانی برخوردار است. دوربین او استعداد یافتن عناصر تراژیک در دنیایی را دارد که علاوه بر نمایش چهره‌ای دقیق از جنگ، به کیفیت‌های زیبایی‌شناسی درخوری نیز دست یافته است. عکس‌های صادقی به مثابه آیه‌هایی خاموش هستند که دلاوری، شجاعت و عشق رزمندگان ایرانی را به سرزمین مادریشان به تصویر می‌کشند.

عکس حاضر در نگاه نخست تصویری آشنا و مکرر از حرکت و اعزام سربازان به سوی یک عملیات جنگی است. عکاس آشکارا نگاهی همدلانه و همراه با تصویر دارد که نتیجه مشارکت تنگاتنگ او با موضوع جنگ بوده است. از منظری دیگر این عکس و دیگر آثار این دوره از کارنامه هنری صادقی را می‌توان جزو جریان «ژورنالیسم نو» به حساب آورد، به این معنا که عکاس خودش جزیی از سوژه عکسبرداری است و شرایط زندگی‌اش مشابه آن چیزی است که مصور کرده است. با تأملی بر مجموعه عکس‌های جنگ صادقی می‌توان باور داشت که عکاس زمانی به بهترین عملکرد خود رسیده که کیفیت منحصربه‌فرد این رسانه را به انجام رسانده و آن بازنمایی دنیای واقعی پیرامونش در مناطق جنگی است.