ابوالقاسم سعیدی تصویرگر مدرن باغ ایرانی است. در فرهنگ و معماری ایرانی، انگاره‌ باغ پُردرختی که یادآور بهشت برین است، جایگاه ویژه‌ای دارد. باغی که نمود عینی آن از سرزمین کهن پارس و در جوار مجموعه‌ عظیم پاسارگاد آغاز می‌شود، سده‌ها در این فرهنگ شاخ و برگ می‌یابد، بر هنرهای مختلف تأثیر می‌گذارد و سرانجام تصویر مدرنیستی آن در سده‌ اخیر، در آثار هنرمندی چون ابوالقاسم سعیدی تجلی می‌یابد.

درخت‌های سعیدی همچون اثر پیشِ‌رو، همیشه بلند و کشیده هستند. گاه برگ‌های انبوه دارند و گاهی شاخه‌های لختِ سر به فلک کشیده‌ خود را به دست باد می‌سپارند. حضور باد در آثار وی چنان وزان و پُرصداست، که همواره ترکیب‌بندی موربی از درخت‌های رقصان را ایجاد می‌کند. درخت‌ها و گل‌های سعیدی معمولاً در معرض باد بهاری هستند؛ بادی که بر خلاف باد سرد پاییزی، طراوت و زندگی به آثار وی می‌بخشد.

اگر چه خورشید بر خلاف بسیاری از آثار سعیدی، در این اثر نمی‌درخشد، اما تابش غیرمستقیم آن بر این فضای بهاری طربناک محسوس است. نوارهای افقی ترکیب‌بندی در اثر پیش‌رو، به ترتیب نشانی از سه عنصر حیات‌بخش خاک، آب و باد دارد. غیبت انسان و فیگور در این طیف از آثار سعیدی، حضور طبیعت را هیمنه‌ای مضاعف می‌بخشد و در عین‌حال انسان معاصر را به خویشتن‌نگری عارفانه‌ای دعوت می‌کند. عرفانی که سرچشمه‌ آن شاخ و برگ‌های انبوه و دوایر متحدالمرکز خورشیدگون اثر است.

آخرین پرده از این صحنه‌آرایی بهشتی، میوه‌ای است در میانه‌ تصویر و در کانون توجه که از نوبرانه‌ باغ نقاش به مخاطب پیشکش می‌شود. ابوالقاسم سعیدی به عنوان یکی از میراث‌داران طبیعت در هنر مدرن ایران، با تصویر کردن عناصر رنگین و درخشان از طبیعت دست نخورده‌ بهشتی، چشمان مخاطب را به ضیافتی از جنس نور و نسیم دعوت می‌کند.

نقاشی از طبیعت و بازنمایی عناصری چون درخت و گیاه در طول تاریخ پر‌فراز و نشیب نقاشی ایرانی، همواره دغدغه‌ هنرمندان تصویرگر بوده است، به‌طوری که سبک‌شناسی نقاشی سنتی ایران، در بسیاری از موارد صرفاً بر اساس الگوهای طبیعت‌سازی قابل تشخیص است. با این وجود طبیعت در نقاشی ایرانی قرن‌هاست که نقشی حاشیه‌ای دارد و تنها در پسزمینه‌ اثر عرصه‌ ظهور می‌یابد. درختان و گل‌ها در چنین فضایی، نه موضوع اصلی اثر، بلکه زینت‌بخش پهنه‌ نقاشی هستند. در واقع این عناصر همچون زیورآلاتی در دست نقاش، برای آرایش پیکره‌ها و انسجام ترکیب‌بندی به خدمت گرفته می‌شوند.

طبیعت‌سازی و منظره‌پردازی به مفهوم غربی آن در نقاشی ایران، با شکل‌گیری جریان نقاشی ناتورالیستی توسط کمال‌الملک و پیروانش آغاز می‌گردد، اما به‌تدریج با تثبیت هنر نوگرا در ایران، برخوردهای چکیده‌نگارانه، انتزاعی و نمادین با طبیعت، جریان طبیعت‌سازی را به عرصه‌ای جدید می‌کشاند. ابوالقاسم سعیدی یکی از مهم‌ترین مدرنیست‌های ایرانی است که طبیعت نقش مهمی در آثار او دارد. او باغی را برمی‌گزیند که تصویر آن سعی همیشگی و آرزوی نهانی نقاشان بزرگ ایران طی سال‌ها بوده است.

زمانی که سعیدی برای ادامه‌ تحصیل به پاریس می‌رود، گنجینه‌ای از طبیعت بکر نواحی مرکزی ایران را در خاطر دارد. این فضای ذهنی با مدرنیسم حاکم بر اروپا آمیخته و بدین ترتیب طبیعت‌سازی مختص سعیدی متولد می‌شود. طبیعتی که درخت، خورشید و باد، سه رکن مهم آن محسوب می‌شود.