ما را دزدی زده است به طوفان بلا، تا بسوزیم و بسازیم به ویرانه‌ها! هرآیینه یتیم می‌شویم و تکرار می‌شویم در این آیینه‌های شکسته؛ به جای همه آن‌ها که نیستند! همه شکسته‌ها، همه ویرانی‌ها و همه خاکستری‌ها؛ بسته در این قاب‌ها: هریک نشانی از جانی رفته است و این همه سرخی رنگ‌ها و زخمه قلم‌ها، نوید جانی که در آن می‌دمیم به نیاز؛ و هنوز، در این نیست که نیست و در این نیامد و نشد! خبری هست؛ صدایی شاید؟ صدای ما برای هنوز تا همیشه!

محمد بایسته