نام ترقی‌جاه بیشتر به خروس‌ها و اسب‌های رنگی و ساده شده‌ی درون آثارش در ذهن‌ها پیوند خورده اما دیگر عناصر نیز در آثار محمدعلی ترقی‌جاه چنین مسیری را طی کرده و در فضایی رها و شاعرانه قرار گرفته‌اند. این سادگی گاهی با نشانه‌های نوستالژیکی همراه است و بر بستری از طراحی‌هایی بر پایه‌ی نگارگری ایرانی شکل گرفته است. بی‌وزنی در آثار ترقی‌جاه با تکیه بر شیوه‌ی طراحی او رقم خورده و گرچه سهم رنگ‌بندی‌های مکمل را نمی‌توان در آثار او نادیده گرفت اما آنجا که تمایزی میان اسب‌ها، خروس‌ها و فیگورهای ترقی‌جاه ایجاد می‌شود و راهی جدا برای او در هنر معاصر می‌گشاید‌ باید به نحوه‌ی طراحی‌های برگرفته از نگارگری و مینیاتور این هنرمند توجه کرد. این تاثیر و توجه به نگارگری را می‌توان به نخستین گام‌های گرایش او به هنر با نگاه به نقوشی در مسجدی که خود به آن اشاره کرده، دریافت. طراحی‌های او با خطوطی نرم، منحنی و در پی یکدیگر، ما را به جهانی از ظرافتی آهنگین و ریتم‌دار می‌برد و گویی آنچه که او از پیرامون خود می‌بیند به نحوی سهل‌تر به سمت مخاطب می‌آید. در مجموعه‌ی پیش رو طراحی‌های با مداد و آب‌مرکب از محمدعلی ترقی‌جاه نیز مانند دیگر آثار طراحی او با متریالی از جنس همان رهایی تاکید بیشتری بر نوع خطوط در آثار او دارد. گرچه او برای این شاعرانگی علاوه بر طراحی از اشعار و نوشته‌های کهن مانند خیام و حافظ نیز بهره می‌گیرد و فضایی عرفانی ایجاد می‌کند اما همچنان می‌توان سهم این فضا را بیشتر بر نحوه‌ی طراحی او به عنوان بستر اولیه‌ی آثار محمدعلی ترقی‌جاه در نظر گرفت.