ایده‌ی ابتدایی این نمایش در ذهن الهام یزدانیان از سال ۱۳۹۰ و با شنیدن این بیت از مولانا شکل گرفت.

«و اگر گرفته جانی که نه روزن است و نی در چو عرق ز تن برون رو که جز این گذر نداری»

- مولانا، دیوان شمس تبریزی

مجموعه‌ی پیش رو از سال ۱۳۹۲ تبدیل به پرونده‌ای باز و کاملا شخصی برای هنرمند شد و با ایده‌ی پرداختن به آگاهی نهفته در تاریکی و تغییر ناگزیر، در طول ۸ سال با استفاده از تجربه‌های فرمی و تکنیکی متنوع ادامه پیدا کرد.

به عنوان نقطه‌ی آغاز مجموعه، آثاری که برروی بریده‌های مجلات خلق شده‌اند در نقش مقدمه‌ای بر دنیای هنرمند ظاهر می‌شوند: عکس‌هایی که به عمد مخدوش و محو شده‌اند تا در زیر لایه‌های نقاشانه‌ی الهام یزدانیان پنهان شوند. این تصاویر در برابر بازنمایی صرف و تفسیر آسان مقاومت می‌کنند؛ گویی مخاطب می‌بایست ابتدا چشم‌ها را به تاریکی عادت دهد و سپس در مسیر تصاویر به این دنیا سفر کند.

عنصر تکرارشونده‌ی آثار یزدانیان، دروازه هایی از تاریکی هستند که به خوبی در مجسمه‌های یادمان‌گونه‌ی او بر آن‌ها تاکید شده است و با اخلال در تفاسیر هژمونیک، به‌جای پر کردن فضای منفی با تاریکی، خود روایت‌گر اصلی این دنیا به حساب می‌آیند.

از طرف دیگر، جزئیات بی‌شمار، دقت مقیاس‌ها و ویژگی‌های معمارگونه به هر یک از آثار، کیفیتی عکس‌مانند می‌بخشند. اما در این آثار گویی مدیوم، پروسه و فرم‌ اشیا همگی در خدمت قیامی هستند تا با پرهیز از قراردادن سنتی نور در برابر تاریکی، از بازتولید دوگانه‌ی نابرابر نور و تاریکی در عکاسی اجتناب کنند.

صرف نظر از مدیوم به کار رفته در خلق آثار، جهان ساخته شده توسط یزدانیان تیره و تاریک است و گویی پوششی از سیاهی این دنیا را فرا گرفته است و این تاریکی در لایه‌های مختلف نقش ایفا می‌کند: قدرت پنهان کردن آن مخاطب را از درک آنی تصاویر عاجز می‌کند. به نظر می‌رسد فرم‌ها با وجود تیرگی، در نور روز ثبت شده‌اند و سپس به گونه‌ای پردازش شده‌اند تا شب را نشان دهند، شاید با این هدف که نشان دهند چگونه نور حتی پس از در افتادن با تاریکی، نقش خیره‌کننده‌ی خود را بازی می‌کند.