«سفر» فقط نامی نمادین برای این مجموعه آثار نیست بلکه برگرفته از زیست دو هنرمند در حدود 5 یا شش سال و در سفر به شهرهای مختلف ایران است. علی گلستانه و مصطفی دشتی در حد فاصل سال‌های 1363 تا 1364 و روزهای بمباران از طریق دوست مشترکشان آیدین آغداشلو پا در جاده‌‌های مشترک می‌گذارند اما هر کدام هنری متمایز را به جای می‌گذارند. گلستانه و دشتی از دو زاویه دید مجزا به مسیر نگریسته‌اند و سفر مشترک را با نگاه خاص خودشان در سنین و شرایط متفاوت بر رنگ‌ها نشاندند.
طبیعت در گذر از نگاه علی گلستانه نمودی آزادانه و بی‌تکلف پیدا کرده و در آثار مصطفی دشتی در آن سال‌ها با کوچکترین المان‌هایی پیوند خورده و در ادامه همان طبیعت را به نحوی دیگر در مسیر حرفه‌ای‌اش تجربه کرده است.
علی گلستانه طبیعت را با تمام حس‌های ناشی از آن لحظه نقاشی کرده و امروز تماشای هر منظره از او را می‌توان با جزئیات نور و حتی دما احساس کرد. این رویکرد در آثار پرتره و پیکره‌ از این هنرمند نیز کاملا به چشم می‌آید مانند لحظاتی که از آدم‌های داخل کافه و جاده نقاشی کرده است.
مصطفی دشتی نیز از همان طبیعتی که در 27 سالگی و آغاز سفرهای‌ دو نفره‌شان خلق کرده تا آنچه امروز به نحوی انتزاعی‌تر دیده می‌شود، گویی هر بار به کشف و شهودی تازه در منظره‌پردازی رسیده است.
سفرهای این دو نقاش از یزد به کاشان، اصفهان و تا جنوب پیش رفت و گرچه در این میان فواصلی را به تهران برمی‌گشتند اما آنچه که باید از این با هم بودن شکل می‌گرفت در آثار دو هنرمند پدیدار شده است.