«از دورۀ باروک "طبیعت بی‌جان" به عنوان یک ژانر مستقل از بیان تصویری مطرح می‌شود و سپس در آثار هنرمندان اواخر قرن نوزدهم میلادی و به‌ویژه در آثار پل سزان(1839-1906) شکل غالب و تعیین‌کننده به خود می‌گیرد.
کوبیسم در ابتدا به صورت "تحلیلی" و سپس در قالب "ترکیبی" فضای تجسمی دنیای نوین را متحول ساخت و تأثیر بلامنازعش را آشکار ساخت.
محمد علی شیوایی(کاکو) در پاریس ضمن بهره‌مندی از فضای مدرنیسم اواسط سدۀ بیستم، به تجربه در فضای آثار هنرمندان جنبش کوبیسم و نسل سوم آنها اوزانفان، متزینجر و آندره لوت که هنوز در قید حیات بودند، به فعالیت پرداخت. از این زمان است که ژانر "طبیعت بی‌جان" در بیان تصویری کاکو نقش غالب و تعیین‌کننده‌ای به خود می‌گیرد.
کاکو مانند اکثر هنرمندان جنبش کوبیسم، ابتدا به‌صورت "تحلیلی" به نقش‌آفرینی پرداخت؛ سپس به نوعِ دوم کوبیسم که بین سال‌های 1311 تا آغاز جنگ جهانی اول رواج داشت و در تاریخ هنر به‌عنوان کوبیسم "ترکیبی" از آن یاد می‌شود، روی آورد.
در کوبیسم "تحلیلی" اغلب از رنگ‌های محدود و به‌ویژه خاکستری‌های رنگی و تجزیۀ فرم در قالب هندسی و زوایای دید متکثر استفاده شده است. همین روند در اغلب آثار طبیعت بی‌جان محمد علی شیوایی مشاهده می‌شود. در مرحله بعد، که بیشتر متعلق به آثار دهۀ پایانی کاکو است، مانند هنرمندان دورۀ دوم جنبش کوبیسم، کاکو با بهره‌مندی از روش کولاژ و با استفاده از قطعات دوخته‌شدۀ پارچه و استفاده از رنگ‌های گرم و تا حدودی مهاجم، پرداخت. کاکو، پس از مراجعت به ایران و با وجودی که در انزوا می‌زیست، با اشراف کامل به امر بیان در فضای نوین و شیوه ترکیب‌بندی کاملاً فردی، تا پایان عمر(1384) به آفرینش هنری ادامه داد و آثار در خور توجهی به‌جا گذاشت که امروز شاهد بخشی از آن هستیم.»

«مهدی حسینی بهار 1398»