حافظ ِ جان است، غزل هایش. 
 در گریز از این جهان ِ روبه زوال که چنگال‌ها در جان آدم تا استخوان فرو می‌روند و نمی‌گذارند دمی حظّ ِ زیبایی‌اش را ببریم، حافظ، آینۀ کرداری خردمند، با گفتگوهای نغز و شیرین از راهی دور سر می‌رسد.
 دیرینه زی، اما معاصری با اخلاق و آگاه، که از می و معشوق، شیخ و زاهد، رند و محتسب، ظلم و بخشش، از دل و دین، خرابات و پیرمغان می‌سراید.
 سرو آزادی است او که سایه بر جهان گسترانیده. همۀ آنچه من تصویر می‌کنم از گفتارش برای انسانیت و حقیقت و امیدواریست.
 به گمانم او هم در آرزوی روزیست که از چشمۀ برابری و برادری‌ای که جوشانده، برای حفظ زندگی همگی سیراب شویم.