اگر بپذیریم که هنرمند به جای کلمات از خطوط بهره می‌برد و به جای سخنرانی‌های طولانی یک روشنفکر و گزارش‌های میدانی یک روزنامه نگار به مدد رنگ‌ها و حرکت قلم حرف‌ش را به میدان می‌کشد، اردشیر محصص دارای قوی ترین نثر، بکر ترین اندیشه‌ها و دقیق ترین روایت ها در زمانه ماست. درست در دوره‌ای که هنرمندانی ایرانی دربند زیبایی‌شناسی آثار مدرنیسم بودند او از زیبایی‌شناسی جدا شد و به طراحی برای بیان شخصی پرداخت اتفاقی که هم‌اکنون نیز امری معاصر شناخته می‌شود.
به این اعتبار او را باید بی لکنت ترین راوی زمانه معاصر دانست.
«کار من به نوعی یک گزارش است. من تلاش می‌کنم تا جایی که می‌توانم راوی صادق وقایع پیرامونم باشم.»
احمد شاملو در تفسیر آنچه اردشیر محصص سعی در بیان آن داشت، روزگاری نوشت: «اگر بخواهیم بپذیریم که کاریکاتورها بیانی اغراق‌آمیز از واقعیت‌اند، آن‌گاه طرح‌های اردشیر کاریکاتور نیست. حداقل برای ما، اطرافیان و کسانی که با درد و رنج چهره‌های کارهایش آشناییم. اردشیر علاوه بر یک هنرمند با استعداد و توانا، واقع‌گرایی تیزبین باقی می‌ماند. او صورتگر و تصویرساز واقعیت پیرامونش است.» واقعیتی که هنوز هم پابرجاست، نفس می‌کشد و اعتبار دارد. روایت‌های که وابسته به زمان نیست هر چند که برآمده از زمانه هنرمند است. طراحی‌های متأخر اردشیر به مراتب اکسپرسیوتر، خشن‌تر و بیانگرتر نیز هستند و علاوه بر تصویرهای شجاعانه، در آنها انبوهی از تاش‌های بی‌پروا و بی آداب و ترتیب که بخشی از خاصیت کارهای اوست را ما شاهدش هستیم. آنچه امروز و در این نمایشگاه پیش روی شماست، تکه‌های قابل تامل از آخرین روایت‌هایی بر جای مانده از اردشیر محصص است.