میل انسان به حضور در آسمان‌ها، بجز اساطیر و افسانه‌ها، در آینه‌کاری سقف‌ها و زیرگنبدها خودنمایی کرد. ایرانیان چنان عطشی به این حضور داشتند که با تکثیر خویش تا بینهایت در آینه‌های کوچک، زمین و خویش را تا بینهایت در آسمان بازتاباندند. ِ انسان غربی جسم خویش را به فضا فرستاد و چشمان خویش را و از آنجا چیزی ندید جز خویشتن. زمین را نگریست و بی‌شک گریست، گریستنی در بی‌وزنی و خلأ خویش را دید در انزوا. دلتنگی من اما چنان بود که باید همۀ اینها را دربر می‌گرفت. باید جسم را به فضا می‌فرستادم، خویش را جسم خویش را؛ چشمان خویش را و آینه‌هایی به فضا می ِ فرستادم تا بلکه چشمان آسمان در آنها خویش را نیز بنگرد؛ زمین را و انسان را نیز بنگرد و مرا. تا غم را و حزن عمیق را به چشم ببیند و به جان بچشد. این آپولوها اما نه جایگاهی بر ماه دارند و نه پایگاهی در خلأ. پای آنها بر زمین است و همچنان چشم بر فضا دارند و حزن عمیق انسان را با آینه‌هایشان منعکس میکنند. ولی در خیال خویش، در جهانی نو ، در آرمانشهری بی‌مکان، به چشمهای مخاطبانشان می‌نگرند و در خویش بازمی‌تابانند؛ همچون مونولیتی در ماه.
شایلان عشایری
بهمن 1400