بیش از سی سال پیش (۵۶-۱۳۵۵). مینا نوری روی پرتره آدم‌هایی کار می‌کرد که انگار خطائی را مرتکب شده‌اند،
 با نگاهی سرد و از ته دل غمگین...
این آدم‌ها در میان انبوهی از ساکنین شهر تهران که در خیال، خوشحال بودند، زندگی می‌کردند. 
آمده بودند روی بوم چون نگاهشان برای مینا نوری معنی داشت. نگاهی که با نگاه بقیه‌ی افراد در تضاد بود. در چهار دیواری
 بوم، روی پس‌زمینه‌ای خاکستری و تخت گیر کرده بودند.
باید با رنگ‌روغن و با شیوه‌ای نسبتا نائیف کار می‌شدند تا قرابت نگاهشان با تکنیک حفظ شود. رنگ در این سری کارها 
خودنمائی نمی‌کرد، مثل خود پرتره‌ها...
حالا بعد از مدت‌ها، مینا نوری دوباره سراغ پرتره رفته. این بار آدم‌هایش را کاملا از نزدیک می‌شناسد. عمدا انتخابشان کرده به‌
خاطر نگاه مهربان و هوشیارشان. این آدم‌ها، آدم‌های امروزی هستند، در کنار بقیه ولی تنها.
 مینا نوری حس مشترکی با آنها دارد ولی از این حس مشترک حرفی نمی‌زند... از زبان کالکوگرافی(حکاکی روی فلز) که در 
درونش نوعی صمیمیت نهفته است برای ثبت این پرتره‌ها استفاده کرده. این زبان قرابت غریبی با نوع نگاه این آدم‌ها دارد.
در بسیاری از کارها، رنگ به کمک این مهربانی نگاه آمده.
پرتره‌ها در کنار فرم‌های غیرفیگوراتیو قرار گرفته‌اند، چهره‌هائی آرام و انعطاف‌پذیر در کنار فرم‌هائی خشک و دقیق برای بیان
 یک تضاد. تضادی درونی و تضادی تصویری.
و یک سئوال: چرا مینا نوری با پرتره خودش برخورد دیگری کرده؟!