راز حقیقی جهان در مشهودات است. نه نامشهودات.
حسین ماهر از آن دسته نقاشانی است که :مایع فرهنگی" را بعنوان دستمایه اثر هنری مورد بهره برداری قرار می دهد. در دو دهه گذشته، نگاه او به تدریج از آن سوی پنجره به درون و خلوت گرایید.و از خیره شدن به اقلیم و سرزمین، با همه تنوع و جذابیتش به خیره شدن و نفوذ به دنیای ذهنی و قلیم های خیال تغییر جهت داد.
به بیان دیگر محمدحسین ماهر چندی است که سیر انفس می کند ا سیر آفاق. آنچنان که بنظر می رسد، حتی زمانی هم که راه سفر در پیش می گیرد بر خلاف سال های نخسین فعایت اش گویی به دنبال چیزهایی برای غنای درونی اش می گردد.
درواقع، ذهن او با تغییر زمانه مدام درحال تغییر است. در چنین معنایی، ذهن ماهر یک ذهن معاصر است. هرچند که استفاده از منابع فرهنگی ظاهرا برخلاف چنین دیدگاهی است. دیاکتیک آثار ماهر درست در چنین میدانی از جمع اضداد است که تجلی می کند، چراکه منابع فرهنگی اساسا مولود ذهن معاصر نیستند. آنهارا یک ذهن در فلان مقطع تاریخی خلق کرده است و کنون به حافظه تاریخی، به موزه ها در لایلای سطرهای کتابهای ادبی، فلسفی و ... تعاق دارد. اما چگونه است که دستان این نقاش می توانند با دنیای جدید به مکالمه بنشیند؟