محمد مهدی باباخانی یکی از شناخته‌شده‌ترین هنرمندان قلمزن دوران معاصر ایران و بنیان‌گذار موزه سلطان‌آباد است. مطالعات عمیق و چیره‌دستی در طراحی و خوشنویسی، او را به هنرمندی صاحب‌سبک تبدیل کرده است. سبکی که به دلیل تازگی، انسجام و اصالت، نقش مؤثری در ترویج قلمزنی در ایران داشته است. یکی از آثار شاخص او از سال 1382 در سازمان مالکیت‌های فکری ملل متحد در ژنو نگهداری می‌شود. اثر حاضر که از جنس نقره و ملقمه طلا شده (خرد) با نگاه به جایگاه خورشید و خرد در فرهنگ ایران باستان، شعری از فردوسی و با الهام اثری از حسین بهزاد کار شده است. آرزوی تابش «خورشید خرد» بر سرزمین ایران با قلمزنی نقش خورشید در مرکز و در فضایی مطلاکاری‌شده که همان آسمان ایران است، به تصویر کشیده است. علاوه بر آن، در ترکیب این فضای طلایی با داستان‌های شاهنامه که در بخش زیرین آن قلمزنی شده‌اند، خورشید همانند مردمک چشم ایران به نظر می‌رسد.
چشمان حکیم فردوسی با ابهت، زیبا، اندیشناک و اندکی نگران، گویای روایت‌هایی هستند که او را به درد آورده‌اند. روایت‌هایی که در کنار جشن و سرور شاهانه، از «بی‌خردی» که سراسر داستان‌های او را به خون برادران، پدران و پسران آغشته است، سخن می‌گوید. نقوش دایره میانی، با اجرایی دقیق، حرکت ابرها، شیهه اسب‌ها، نعره شیران، چکاچک شمشیرها، پرواز سیمرغ، نعره کاوه و ضجه‌های رستم بر جنازه سهراب را بازگو می‌کنند. گرداگرد دایره وسط، نقوش ختایی، به شیوه امضای باباخانی، با گل‌های شاه‌عباسی، غنچه‌ها و برگ‌ها قلمزنی شده‌اند. پس از آن، هشت بیت از شاهنامه که در «ستایش خرد» سروده شده‌اند، به خط نستعلیق قلمزنی و مطلاکاری شده و آنگاه فضاهای میانی حروف و کلمات با ختایی‌های بسیار ظریف تکمیل شده است. امضای دیگر هنرمند را می‌توان در نحوه ترکیب‌بندی نقوش دایره شانزده قسمتی، دورتادور تابلو مشاهده کرد؛ چیدمانی لطیف و دقیق از اسلیمی و ختایی در کنار و در درون یکدیگر.