مهدی ویشکایی را باید از نخستین هنرمندان نوگرای ایران بدانیم که ویژگی­‌های اغراق­‌آمیز رنگ و ضربه‌قلم‌هاي ضخيم و جسور را در آستانه­ تثبيت مدرنیسم ایرانی، در برخوردی بسیار بي‌پروا و آوانگارد به‌کار می‌گیرد. آثار او حد واسطی بین نقاشی آکادمیک و مدرنیسم است. رنگ­‌گذاری ضخیم و لکه‌­ای متأثر از آثار نقاشان پست‌امپرسیونیست، از مهم‌­ترین ویژگی­‌های آثار ویشکایی است. مهم‌ترین آثار او پرتره­‌ها و طبیعت‌بیجان­‌هایی هستند که با تنوع رنگی زیاد و ضربه‌قلم‌هاي قدرتمند اجرا شده­‌اند.
 شناخته‌شده‌ترین آثار مهدی ویشکایی پرتره‌هایی هستند که از شخصیت­‌های مهم ایرانی و خارجی خلق کرده است. او در رنگ‌گذاری، به بیانی شخصی و قلمی منحصر به خود رسیده است. به همین جهت در اغلب پرتره‌هایی که ساخته، نشان مشخصی از هیجان قلم دیده می­‌شود. قلم پرشتاب او به بهترین شکل، تصویرپردازی مدرن ایرانی را در آغازگاه آن نشان می‌دهد و همچنین رنگ‌های غلیظ و ضربه‌‌قلم‌های سریع، اغواکننده و پراکنده­ او، نوعی کشش نیرومند تصویری را به بیننده منتقل می‌کند. همان‌طور که در این اثر نیز به خوبی دیده می‌شود، در آثار ویشکایی کمتر شاهد پرداخت جزییات و چینش منظم رنگ­‌ها هستیم. در واقع آمیختگی این ویژگی­‌ها، هارمونی شگفت‌انگیز سطوح رنگی در ترکیب‌بندی‌های آشنای او را می‌سازد.
 ویشکایی پس از گذراندن نقاشی آکادمیک در دانشکده­ هنرهای زیبا، همانند برخی دیگر از نخستین نوگرایان ایرانی به سمت نقاشی اروپایی و بويژه فرانسوي در اوایل قرن بیستم متمایل می‌شود. کارهای او در این دوره، از نظر رنگ‌گذاری، اغراق در جزییات و ضربه­‌های سریع و پهن قلم، شباهت زیادی به کارهای سبک فرانسوی پست‌امپرسیونیسم و بعد فوویسم پیدا می­‌کنند و نوعی قلم ضخیم و خشن را به تماشا می­‌گذارند. هیجان پُرالتهابی که در این دسته از آثار او دیده می­‌شود، حاکی از تجربه تازه هنرمند در کار با قلم غیر کلاسیک، تاش­‌های پهن و پالتی رنگین و آشفته است. در تحلیل آثار ویشکایی و دیگر هنرمندان هم نسل او، نباید تجربه تازه­ مدرنیسم و هیجان ناشی از مواجهه با آن را از نظر دور داشت. این واقعیت بسیار تأثیرگذار است، اگر بدانیم که ویشکایی و تنها چند هنرمند نوگرای دیگر چون او، در واپسین سال­‌های حکومت قاجار و در آستانه­ تحولاتی ژرف در ساختار اجتماعی و فرهنگی ایران، به دنیا آمده­‌اند. سال‌هایی که اشتياق و هيجان مدرن شدن به نفی سنت‌های فرهنگی انجامید و زمانی دیگر احتیاج بود تا در بازنگری به سنت‌های گذشته ایرانی این گذر تقطیع شده تاریخی مورد تأمل قرار گیرد.