نمادهای اساطیری در آثار مسعود عربشاهی بسان اشکالی نامیرا و ابدی تکرار می‌شوند. او در پی ترکیب سبک‌های غربی چون آبستره و اکسپرسیونیسم با نمادگرایی اسطوره‌ای ادوار باستانی است و می‌کوشد با تکرار فرم‌های آشنای هنر کهن، به مفهومی تازه و نو دست یابد که زبان خاص بصری او را شکل می‌دهند.

در اثر پیش رو فرم‌، به اشکال نخستین مستطیل، دایره و مثلث ساده شده و در پسِ این سادگی و در تلاش برای آشنایی‌زدایی از مفاهیم آشنا، از نخ، قلاب و حلقه به عنوان اشیایی حاضرآماده در نقاشی استفاده شده است. فاصله‌ای که نخ و احجام اضافه شده با سطح بوم ایجاد کرده، سبب می‌شود اثر نقاشی از دنیای دوبعدی رها شده و به چیزی سه‌بعدی، شاید از جنس نقش‌برجسته نزدیک شود. مفاهیم برآمده از اشکال بنیادینی چون مربع و مثلث و دایره، در معنایی کاملاً نمادین ذهن را به سوی عالم اساطیری و خلقت نخستین می‌برد؛ جایی که عدم، بسان عرصه خاکستری زمینه است و حیات، در جلوه مربعی با رنگ سفید و آبی روشن بر آن ظاهر می‌گردد. در عین حال حضور قلاب و نخ‌ها که بر روی بوم کشیده شده‌اند، یادگار تجربیات هنر پاپ‌آرت است و مخاطب را به دورانی مدرن و امروزی باز می‌گرداند. در تقابل بین این نگاه به گذشته و حال است که هنر عربشاهی، هویت و ریشه‌های خلاقانه هنر را معنایی دوباره می‌بخشد.

استفاده عربشاهی از اعداد و اشکال هندسی، یادآور هندسه مقدس در دوران کهن است. رمز در این عرصه فراخوان عالم ثابت و رمزآمیز گذشته به دنیای پویا و آشنای امروز است. کشیدگی نخ‌ها بر بدنه بوم و تنیدگی آن‌ها بر یکدیگر بسان بازخوانی تازه‌ای از آفرینش فرم‌های ارگانیک است که به دلیل استفاده از قلاب‌های استفاده شده تشدید می‌شود. نخ‌ها در تلاقی و کشش با یکدیگر فرم مثلثی واژگون را می‌سازند که می‌تواند نمادی از آفرینش و خلقت و زایش هستی باشد. در عین حال نخ‌ها با آن فرم افقی – عمودی خود در پایین به شئی ثابت شده‌اند که برای هر ایرانی یادآور دار قالی به عنوان هنری اصیل است. بافتن در فرهنگ لغت فارسی با مفاهیمی چون سرنوشت، قصه و افسانه در هم تندیده می‌شود و خوانشی را طلب می‌کند که شرقی و عارفانه است. حضور عنصر زمان در اثر آن را هرچه بیشتر به هنری از دنیای معاصر نزدیک می‌کند. با دنبال کردن نخ‌ها و تارهای کشیده شده بر بوم در کنار نمادهای هندسی رمز‌آمیز، می‌توان رفتار هنرمند در طول خلق اثر هنری را در ذهن مجسم کرد و به این ترتیب در تابلویی فاقد فرم انسانی، حضور آدمی را بیش از پیش ادراک کرد.