مریم عابدی در سال 1365 در تهران متولد شد. او از رشته‌ی گرافیک دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران فارغ‌التحصیل شد، به آمریکا رفت و سپس در رشته‌ی نقاشی در آکادمی هنر نیویورک تحصیل کرد.

نخستین نمایش انفرادی مریم عابدی با عنوان « هم‌نشانی» در گالری ایرانشهر در سال 1396 برگزار شد؛ او یک سال پس از آن در سال 1397 نمایشگاه «رگ‌چین» را در همین گالری برگزار کرد. او در این سال همچنین در رزیدنسی سه ماه‌ی بین‌المللی لایپزیگ شرکت کرد. آثار او در حراج تهران نیز شرکت داشته‌اند.
شاخص‌ترین ویژگی آثار عابدی تکنیک منحصر به‌فرد او در استفاده از رشته‌های نواری پارچه بر سطح بوم است. مریم عابدی در ابتدای مسیر حرفه‌ای خود به معنای مرسوم کلمه نقاشی می‌کرد و رویکردی فیگوراتیو داشت؛ اما پس از گذراندن دوره‌ی تحصیلی در آمریکا تحولی اساسی و بنیادی در آثارش رخ داد. در دوره‌ی دوم آثار او بوم نقشی کلیدی ایفا می‌کند. او با برش‌زدن قطعات پارچه و بافتن آن‌ها در قالب بوم، اشکال هندسی مختلفی خلق می‌کند که مبتنی بر موتیف و ریتم‌های بصری هستند. آثار او یادآور سنت‌های نساجی ایرانی همچون حصیربافی، قالی‌بافی و همچنین سنت‌های معماری ایرانی است. اشکالی که از بازی او با تار و پود نوارهای پارچه‌ای پدید می‌آید تداعی‌گر فرم‌های آجرچینی، زیگورات، طاق و پلکان نیز هست. خود عابدی در این‌باره می‌گوید: « برای این کار پارچه بوم را به صورت نوار‌های باریک برش می‌دهم و چهارچوب بوم تبدیل به دار قالی می‌شود که تاروپود‌ها را روی آن می‌آورم. اندازه‌ی متغیر این تاروپود‌ها باعث می‌شود انحنا‌های مختلفی در کار به وجود آید و به فرم‌های معماری، آجرچینی یا فرم‌های انتزاعی تبدیل شود.» 

این تداعی‌ها به فرم‌های هندسی معمارانه در نمایشگاه «گر بر فلکم دست بُدی چون یزدان...» که در سال 1401 در گالری اثر برگزار شد، نمود بارزتری یافت. او با آغشته‌کردن این پارچه‌ها با مواد گوناگون جلوه‌ای از کهنگی و فرسودگی را به کار خود می‌افزاید. این پارچه‌ها گاهی با رنگ‌های آکروماتیک و خاکستری‌های گرم و گاهی با گزینه‌های محدود رنگی هم‌چون بنفش اجرا می‌شوند.