آثار منصور قندریز تجلی‌گاه نبوغ نقاشی هستند که در مدت کوتاه عمر خویش تأثیرات بسزایی بر جریان نقاشی نوگرای ایران گذاشت. نام وی در کنار دیگر همتایانش در تاریخ شکل‌گیری جنبش سقاخانه مورد اشاره قرار گرفته است.

آثار قندریز در عین تنوع در موضوع و تکنیک، سرشار از استعاره‌های تصویری هستند و با بهره‌گیری از نقش‌مایه‌های انتزاعی که بر مبنای ساده‌سازی هندسی شکل گرفته، خلق شده‌اند. او از کهن‌الگوها و نقش‌مایه‌های بدوی بیش از هر چیز در آثارش کمک می‌گیرد و با به کارگیری انواع فرم‌های هندسی از جمله دایره، مثلث، مربع و فرم‌های ترکیبی حاصل از تلفیق آن‌ها در کنار اشکال ساده شده برگرفته از طبیعت، به آثار خود بیانی نمادین و بیانگرا می‌بخشد.

آن چه در این اثر روحیه فردی قندریز را نمایان می‌کند، صراحت و ایجاز در حالت اکسپرسیو طبیعت‌بیجانی است که به واسطه فرم گرد چشم کله‌ای که در ظرف روی میز قرار دارد، از رخوت یک طبیعت‌بیجان بیرون آمده و قدری جان گرفته است. هنرمند از طریق به کارگیری همین فرم به ظاهر ساده در مرکز تابلو برخورد طنزآمیزی با موضوع خوراکی کرده که ناخودآگاه در نگاه اول لبخند را بر لب مخاطب می‌نشاند و با نورپردازی درخشان روی کله تأکید بیشتری روی این موضوع می‌کند، طوری که بیننده آن را زنده می‌پندارد. همنشینی رنگ‌های متشابه در اشیاء و خطوط کناره‌نمای ضخیم با زمینه ساده و خاکستری‌های رنگین به خلوص در فرم و رنگ می‌انجامد که حاکی از بیان صریح و موجز هنرمند است.