حسین محجوبی را با تصویر درختان بالنده، اسب‌های آزاد و یله در طبیعت و سقف‌های سفال‌پوش شمال ایران می‌شناسند. او با ساده کردن طبیعت و تماشای منظری که دیگران به سادگی از کنار آن می‌گذرند، جهانی را می‌سازد که از آنِ خود اوست. محجوبی از جمله منظره‌پردازان در نقاشی مدرن ایران است که حتی آن زمان که چشم‌اندازی غیر ایرانی را می‌سازد، باز امضای خودش را داشته و یادآور زادگاه او، گیلان است. آیدین آغداشلو درباره او می‌نویسد: «هر بار که آن درختان موازی باریک و ظریفی که آسمان ابری را هاشور زده‌اند و هاشورهای اریب سفال‌های سرخ پشت‌بام‌ها و اسبان رها را می‌بینیم، یاد محجوبی در ذهنمان تازه می‌شود. جهان تصویری او از راهی سهل و ممتنع ساخته می‌شود؛ او با انتخاب رنگ‌های رقیق و قلم‌گذاری ماهرانه خود، فضایی را بازسازی می‌کند که مطبوع و ملایم بوده و در عین حال توانای القای غم غربت و اشتیاق ارجاع به خاطره‌های بلافاصله، مکان‌های دوردست و شریف و زیباست»۱ .
 نقاشی‌های محجوبی اما صرفاً بازنمایی طبیعت نیستند. او چون یک نقاش انتزاع‌گرا، به عناصری چون فضا، ریتم و حرکت اهمیت می‌دهد و گویی درخت‌های سپیدار سر به فلک کشیده و اسب‌ها و خانه‌ها، تنها بهانه‌ای برای به سامان رساندن این عناصر بصری هستند، چنانچه در اثر حاضر نیز، خطوط کشیده سپیدارها و رمه اسبان در میانشان، به درستی در کادر نشسته‌اند.
 ظرافت خطوط درختان و قلمگیری‌های نرم و سیال اسبان، یادآور نگارگری ایرانی هستند. محجوبی در زبانی امروزی، اسلوب پردازهای خطی و نقطه‌ای مکاتب مختلف نگارگری ایرانی را به نقاشی خود می‌آورد.
 اثر حاضر بزرگترین اثر محجوبی است که هرگز تا پیش از این ارایه نشده بود. این اثر نمونه‌ای استثنایی از حیث کیفیت و ابعاد در مجموعه آثار محجوبی است. با وجود نگاه زیبایی‌شناختی خاص هنرمند که در این تابلو نیز مشابه دیگر کارهای وی مشاهده می‌شود، جلوه یادمانی اثر همراه با هیجان و شکوه فراوان در تجسم طبیعت، آن را به اثری منحصر به فرد از این هنرمند تبدیل کرده است.

۱.آغداشلو، آیدین؛ حسین محجوبی، برگزیده آثار از مجموعه شخصی؛ انتشارات
 زرین و سیمین، چاپ اول: ۱۳۹۱ ، ص ۲۲ .