عبدالرضا دریابیگی یکی از نقاشان طبیعت‌گرای ایران است که تقریباً در همه آثارش منظره‌هایی عمیق و خالی، بدون هیچ عنصری همانند درخت را به تصویر کشیده است. منظره‌های تاریک وی صرفاً حاوی منحنی تپه‌هایی است ساده و تا حدی انتزاعی که ایده زمینی ژرف و بیکران را بدون اشاره به هرگونه تعلق جغرافیایی ارایه می‌کند.