هراس آدمی از مرگ توسط طبیعت، منجر به جداسازی اش از طبیعت در روند فرایند تولید و سپس انبوه این تولیدات شد. این جهان مصنوع، همان بخش امتداد یافته ی وجود اوست، که از سویی دستاوردی والا و از سویی دیگر، سرشتی تراژیک دارد. انبوهات حاصله در برابر انسان قد علم کرده و بر انسان چیره می گردد. از درختان کلاژ شده و طبیعت مرزبندی شده در میان سازه های انسانی گرفته، تا بناهای به جامانده و خالی از سکنه و فضاهای محبوس و انباشت اشیا؛ همگی تداعی گر گرفتاری و واماندگی آدمیست که گویی انسان به مثابه ابژه ای شکست خورده، نه به طبیعت واقع تعلق دارد و نه به جهان مصنوع.