قسم به چاقو و هرآنچه که می‌برد
آثار جواد نوبهار به معنای دقیق کلمه «نقاشی» است؛ همچنین بیان استعاری مسائل اجتماعی از منظر نقاش نیز هست. ظاهر ساده و
آرام این آثار که بر آمده از شخصیت خالقشان است، حکایت از عمق پرآشوبشان دارد. طبیعت بی‌جان، که اینجا به طور مشخص در هیبت میوه ظاهر شده، داستان طمع و میل سیری ناپذیر انسان را بازگو می‌کند. چه اگر این «میل» در «آدم» نبود، شاید اکنون
من و شما جای دیگری، یحتمل در وضع بهتری بودیم.
تاکید نوبهار بر چاقو و تناقض کاربرد دوگانه آن - از قسمت کردن نان تا دریدن سینه - و اشتیاق وی به چیدن میوه‌ها با سلیقه‌ای
منحصر به فرد، شکل تازهای از بیانگری در طبیعت بی‌جان را ارایه می‌دهد که می‌توان مابه‌ ازای آن را با نگاهی متفاوت، در آثار
برخی از نقاشان مهم تاریخ یافت. جالب آنکه اغلب میوه‌ها در روندی رو به زوال به تصویر درآمده‌ و وضعیت اضمحلال را تداعی
می‌کنند. از سوی دیگر، نوبهار می‌داند که چاقو، این عنصر بصری دو پهلو، چگونه و از کجای میوه عبور کند تا با وجود تهدید
و تخریب، ردپایی به جا نگذارد. چنین است که هنرمند طبیعت بیجان‌را به متنی بیانگر بدل میکند.
رضوان صادق زاده آذر 1400