مجسمه‌های محمدرضا پورکمالی، چشم‌نواز، رنگین و درخشان، فضا را تسخیر و آنرا به شکلی دیگر درمی‌آورند. همچون گونه‌ای مهاجم یا ارتشی از موجودات غریب، در کار آشوبند و با پیچش‌های ناآشنا و فرم‌های جسورانه، برنظم موجود شوریده و ترتیبی دیگر را پی می‌ریزند.
بدنواره‌ای منتشر و درعین حال متحد که فراتر از بازنمایی، منبعث از شرایط و روزگار نمود احساسات و عواطف مشترک و درهم تنیده‌ی ماست که به کلمه درنمی‌آید.»

نگار نادری پور