کارهای اخیر امید حلاج در نمایشگاه «تقریرگاه» ادامه‌ی فضای شناخته‌شده‌ی ذهنی اوست و حاصل تعلیق‌های متبحرانه‌ی هنرمند در مرز میان دوگانه‌هایی چون خیال و واقعیت، رویا و هوشیاری‌ست. حلاج در پی تصویر کردن لحظه‌هایی ازلی و ابدی‌ست که هم نشانه-های جهان آشنای ما را در خود دارد و هم شکلی از شروعِ پیدایش چیزها یا تبدیل شدن موجودات به یکدیگر را به ذهن می‌آورد. انسان در کار او حضوری گاه پررنگ دارد اما این نقش در بیشتر کارها کلیدی نیست و آدم‌های کار او از هر زمانی ناتوان‌ترند. انسان در بیشتر کارها قربانی‌ست و یا در حال تقلایی بی‌فایده دیده می شود و یا زیر دست‌وپای حیوانات مانده و یا میان گیاهان گرفتار شده است. در این جهان خیالی انسان از جایگاه قدرت به پایین کشانده شده و برهنگی او نیز نشانی از بی‌دفاعی اوست. حلاج نشانه‌های جنسیت را از بدن‌ها محو می‌کند تا مفهوم انسان و جایگاه آن در نقاشی‌ها مورد توجه قرار گیرد و نه اشاره‌هایی که اندام‌ برهنه با خود به‌همراه می-آورد. انسان‌های او گاه چنان گرفتار باتلاقی از گیاهان و دیگر جانداران‌اند که به حاشیه‌ای ناچیز از جهان تصویر رانده می‌شوند. کار حلاج انسان را نه در بهشت و نه در هنگامه‌ی آخر‌الزمان، که گرفتار در جهانی شلوغ و مبهم نشان می‌دهد و فضایی اسطوره‌ای یا آیینی دارد، بی‌آنکه داستانی مشخص را روایت کند و یا نشانه‌ای دقیق از آیین و اسطوره به ما دهد. در حقیقت او از دل خودانگیختگی نقاشانه و تخیل سرشارش جهانی ذهنی را در برابر بیننده می‌گذارد و با آگاهی هر نشانه‌ای که بخواهد ما را به نتیجه‌ای آشنا و قطعی برساند محو و در زیر عناصر پرشمار کارش مدفون می‌کند.