در جهانی که هر روز بی‌شمار تصویر «قطعی» تولید می‌شود، آیا واقعاً خلق تصویری دیگر ضرورتی دارد؟
کافی است لحظه‌ای چشمانتان را تار کنید تا به ياد بياوريد که مرزها چه اندازه محوشدنی‌اند؛ همان جهان ناپایدار، همان جابه‌جایی مواج معنا، همان روایت‌های ناممکن و اعماق وهم‌گونه‌ای که هرچه بیشتر در آن فرو می‌روم، حقیقت دورتر و لغزنده‌تر می‌شود.
این آثار حاصل زیستن در همین فاصله‌اند؛ فاصله‌ای میان ادراک و غياب، میان ثبت و گم‌کردن.
شما را دعوت می‌کنم به ورود در این جزر و مد بی‌پایان؛ به تجربه‌ی محو شدگی، جایی که تصویر نه سند است و نه پایان، بلکه لرزشی است میان دیدن و نادیدن.