تهران
22 تیر13 July - 1 مرداد 139723 July 2018
اسطوره‌ها می‌گویند قاف بلندترین و دورترین کوه جهان است و کسی را بدان راه نیست؛ گرداگرد جهان را گرفته و اعظم آن در آب است و خورشید از پس آن برمی‌آید و هر کوه دیگر در زمین از رگ آن است. چنان که در «معجم البلدان» مسطور است؛ قاف کوهی عظیم است که به گرد دنیا برآمده، از او تا آسمان مقدار یک قامت است، بلکه آسمان بر او مطبق است و جِرمش از زمرد است و کبودی هوا از عکس لون او است و ماورای آن عوالم و خلایق فراوانند و بیخ همه‌ی کوه‌ها بدو پیوسته است چون حق سبحانه را با قومی غضب بوده باشد و خواهد که بدیشان زلزله فرستد، فرشته‌ای را که بر کوه قاف موکل است امر آید که تارک و بیخ آن کوه مطلوب را بجنباند و در آن زمین زلزله افکند. سوره‌ی قاف نیز همین شرح است و به معاد و قیامت اشاره دارد. نیز در برخی افسانه‌های محلی افغان، کوه قاف را قلب زمین و محل سکونت پریان زیباروی می‌دانند.
«دختران قاف» نجوا عرفانی خوانشی دیگر است؛ نخست این‌که کوه را نماد قدرت، عظمت، صلابت، مردانگی و در واقع فالوس می‌دانند. اما حکایت عرفانی از قاف این‌گونه نیست! گویی زنانگی چیره شده است و پریان ساکن قاف در قالب دختران و زنان با صلابت تاریخ در جای جای این کره‌ی خاکی تکثیر شده و پیامی به حق را به شیوایی بیان کرده‌اند. زنانی که تا نیمه در آب فرو رفته‌اند و برای آن‌چه سخت به دست می‌آید، خود نیز انسان-کوه شده‌اند. گرچه اغلب اختناق حاکم صدای ایشان را خاموش کرده است، اما گویی آوای ایشان همچون رگ‌های قاف در جهان طنین‌انداز شده است.
زروان روح‌بخشان
تیر 1397
