نورانی در ادامه آثار پیشینش، مجموعه‌ای از بوم‌هایی در ابعاد بزرگ را ارائه می‌دهد که در آن به‌دنبال برانگیختن حساسیت متمایز نقاشانه و بررسی کیفیت‌های این رسانه است. این رویکرد نه تنها بر فیزیکی بودن نقاشی تاکید دارد، بلکه گفت‌وگوی مداوم او با سنت‌های نقاشی رنسانس و هنر معاصر را نیز منعکس کرده و آثاری خلق می‌کند که هم درون‌گرا و هم از نظر بصری پویا هستند.
هنرمند با به تصویر کشیدن طبیعت و همراه کردن ردپای زندگی انسان در آن، بدون بازآفرینی مستقیم واقعیت به درک طبیعت دست یافته است.
نورانی بار دیگر از مسلک کار بر روی چندین قطعه به‌طور همزمان پیروی می‌کند و به فرآیند خلاقانه اجازه می‌دهد تا به‌‌صورت ارگانیک بر بوم‌های مختلف جریان یابد. هر اثر، همانطور که لایه‌هایی بر آن اضافه، از آن حذف و یا بر روی‌شان کار می‌شود، در طول زمان دستخوش دگرگونی‌هایی قابل‌توجه‌ شده، که منجر به تکامل مداوم ترکیب‌بندی می‌شود. این روش ماهیت سیال و غیرقابل پیش‌بینی توسعه‌ی هنری را در بر می‌گیرد، جایی که هر قطعه در نهایت به‌عنوان یک اثر هنری مجزا و مستقل ظاهر می‌شود که با گذشت زمان و بینش درحال‌تکامل هنرمند شکل می‌گیرد.