داریوش قره زاد در سال 1355 در تهران به دنیا آمد. نقاشی را از 20 سالگی شروع کرد و استادش مهرداد جمشیدی بود که اصول اولیه تکنیک‌های نقاشی و رنگ روغن را به او آموخت. پس از آن، او با الهام از آثار رامبراند، دیوید هاکنی و پیکاسو رفته رفته تبدیل به یک هنرمند خودآموخته شد. همچنین بیش از 12 سال در حوزه تبلیغات کار کرد و معتقد است که طراح گرافیک بودن به او کمک کرد تا افکارش را مرور کند و زبان نقاشی خودش را پیدا کند.

داریوش قره‌زاد در سال‌های فعالیت خود در بسیاری از نمایش‌های گروهی و انفرادی در گالری‌های جهان مانند آمریکا، انگلیس، امارات، استرالیا و البته ایران شرکت کرده است. حضور موفق در بازارهای جهان و منطقه تأثیر بسزایی در آثار او داشت و منجر به بررسی مسائل اجتماعی شد. به عنوان مثال نگاه متمرکز به فضای اجتماعی زنان در شهرها در آثار او به وضوح قابل مشاهده است. از مجموعه‌های مهم او می‌توان به «هویت»، «نقاشی‌های دیواری» و «پانوراما» اشاره کرد که در حراج‌های ساتبی، کریستی، بونامز و تهران در ایران، امارات و انگلیس (لندن) حضور داشتند.

در مجموعه پانوراما، او زندگی شهری مردم را با بیانی جذاب (پاپ) از ترکیب سنت و مدرنیته و توجه به یک پانورامای شهری که مردم و مکان‌ها را با چهره‌های زیبا و نگرش مثبت مورد انتقاد قرار می‌دهد، به تصویر کشید. در این حرکت هویت افراد تغییر می‌کند و نوع پوشش، آرایش، سبک و حتی زندگی آن‌ها تغییر می‌کند و بر اساس محیط اطراف خود هویت یابی می‌شوند.

«تاریخ هنر معاصر ایران» (رونمایی شده در حراج کریستی در سال 2013)، «هنر تهران» و «همان‌های متفاوت» (منتشر شده در آمریکا در سال 2008) سه کتاب ارزشمندی هستند که درباره تاریخ هنر معاصر ایران در خارج از کشور منتشر شده‌اند و مجموعه‌ای از آثار داریوش قره‌زاد در دوره‌های مختلف را بررسی می‌کنند. 

کار قره‌زاد در درجه اول بر زندگی اجتماعی و شهری تهران امروزی و زندگی شهری مدرن متمرکز است. در ساخته‌های او رنگ و فضا همه چیز است: زنانی با روسری‌ کنار دیوارهای رنگی (گرافیتی) راه می‌روند؛ گرافیتی، به عنوان شکل جدیدی از بیان در میان جوانان شهری، دوباره به عنوان یک چیز زیبا خلق شده است. قره‌زاد نحوه نگاهش به دیوارها را به ما نشان می دهد که مفهومی است انتزاعی که با نمادهای گرافیتی و خطوط شکل گرفته روی دیوار پیراسته شده است. قره زاد به ویژه به فرهنگ مترقی جوانان و اینکه چطور در بی‌صدایی با قوانین جامعه اسلامی مغایرت دارد، علاقه مند است: او سعی می کند مردم را در نمایش دهد که ما نمی‌دانیم کجا می‌روند یا کجا می‌آیند و چه چیزی در ذهن دارند. به گفته خودش: «پیام هنر من این است که مردم، به‌ویژه جوانان، تغییر کرده‌اند. آن‌ها به چیزی جالب‌تر از هر آن‌چیزی که در فرهنگ سنتی‌شان است نیازمندند. و این مجموعه‌های کار جدید درباره هویت زنان است».