علی رحیمی در سال 1374 در دایکندی افغانستان متولد شد. به ایران مهاجرت کرد و اولین نمایشگاه انفرادی خود را در سن 22 سالگی و در گالری سایه تهران ترتیب داد (1396). بعد از آن نیز در چندین نمایشگاه انفرادی و گروهی در شهرهایی چون تهران، استرالیا و برگن شرکت کرد. 

علی رحیمی موضوع نقاشی‌هایش را از دل زندگی مهاجران بیرون می‌کشد. وی در هنر خود به روایت داستان جنگ، مهاجرت، اعتراض و مقاومت می‌پردازد. نقاشی‌های ابتدایی هنرمند چهره‌هایی با چشمانِ خیره به مخاطب را نشان می‌داد، چهره‌هایی در حال فریاد زدن‌ که به گفته رحیمی دیگر تن به استبداد نخواهند داد.

در مجموعه اخیر علی رحیمی، فضای انتزاعی‌تری مشاهده می‌شود که در یک آن، نقاشی‌های میدان رنگ روتکویی را تداعی می‌کنند؛ قاب‌هایی که پیش‌تر به شکل کلوز آپ چهره‌های مشوش را نشان می‌داد اکنون دورنمایی از مردمان تنها و گروه‌های مطرود را به تصویر می‌کشد. 

این هنرمندِ افغان در سال 1402 برنده‌ی جایزه‌ی فرهنگ مقاومت شده است.