معادلات یا مخاطرات حضور زنان در عرصه ی ورزش خیلی شبیه به معادلات یا مخاطرات حضورشان در عرصه ی هنر است . واضح تر اینکه نگاه سیستماتيك مردسالارانه به هر دوی این ها یکیست و به احتمال خیلی زیاد در باقی عرصه ها هم همین است . این شکل از تبعیض را می توان از مقایسه ی سهم زنان از اقتصاد ورزش و سهم آن ها از اقتصاد هنر متوجه شد . یا سهم آنها در مجموعه ی موزه ها و نهادها نسبت به مردان و تعداد ورزشگاه هایی که مختص زنان است و هزاران عرصه ی دیگر . صحبت از ایران نیست ، این یک ساختار جهانیست . کارهای امیرواقفی در مورد همین سهم است ، سهمی که می خواهد داشته باشد ، در مقابل سهمی که اختصاص داده می شود . نگاه جنسیت زده ی ایرانی به حضور زنان در هنر و ورزش و اقتصاد ناامن ، این دو عرصه را بیشتر از همه بهم نزدیک می کند . هنرمند و یا ورزشکار زن ایرانی قبل از اینکه وارد عرصه ی هنر و یا ورزش شود که در آینده بخواهد سهمش را تعیین كند و یا در پی عدالت باشد ، باید از هفت خوان خانواده و پدر و برادر و ... عبور کرده باشد . شکلی از جنگیدن خانگی در برابر مرد سالاری ، که ثمره اش ، تمرین و آمادگی دفاعی برای احقاق حق در برابر همان مردسالاری نهادینه در مقیاس بزرگتر ( جامعه ) است . برای همین هر زنی که دست به قلم و قلم مو می شود و یا هویتی از جنس ورزش برای خود می سازد ، با حضورش به راديكال ترين شكل ممكن دست به سهم خواهی و بازپس گیری و اعتراض زده است . این شکل از مبارزه در هنر و ورزش و هر عرصه ی دیگری که ساختاری ضد زن دارد اتفاق می افتد . این تمرین روزانه ی آزادی ، خواه ن ه ناخواه به گسترش ایده ی حق طلبی و آزادی کمک می کند . سیمای این روزهای ایران نتیجه ی همین تمرین ها و جنگیدن های فردی است که حالا مقیاس بزرگتر به خود گرفته است . به عنوان یک زن ، بودن و حضور داشتن و ادامه دادن و در مسیر هنر و ورزش قرار گرفتن به خودی خود اعتراض به حساب می آید . اگر زن هنرمند ایرانی تصویری از یک سیب هم ارائه دهد در این بستر رادیکال به حساب می آید و باز هم نتیجه ی همان ایستادگی های طولانی است . ایده همان حضور داشتن است . 

شباهنگ طیاری - بهار ١٤٠٢