گالری اُ نمایشی از آثار اخیر آذین ذوالفقاری (م. ۱۳۶۱ نیشابور) را با عنوان «ناسور» برگزار می‌کند.

ترک‌ها و فرسودگی‌ها به‌مثابه‌ی شواهدی از ویرانی و گاه مانند علائمی از میل مفرط به خودویرانگری، در تن خانه‌های آذین ذوالفقاری رخنه کرده‌اند. ‌او در نمایش «ناسور» هراسان از آوارگی، برای التیام موقت زخم‌های آن زوال تنانه، وطن و خانه‌ای می‌سازد. خراشیدگی‌ها و ساییدگی‌های آثار پیشین‌اش، حالا به دمل‌هایی چرکین تبدیل می‌شوند که سر باز کرده‌اند. آذین در ادامه‌ی مجموعه‌های «تراکم» و «دچار» که درگیری‌های فرمی و نقاشانه او در آن‌ها به شکل پرسپکتیوهای پیچیده و تلاقی سطوح خودنمایی می‌کرد، این‌بار با دقیق‌تر شدن در متن، وجه فردی و جمعی مفهوم «خانه» به‌‌معنای بدن انسان یا فضایی در اجتماع را با خشونتی مهارنشده در مرز هستی و نیستی به تصویر می‌کشد.

 آذین در این مجموعه در کادرهایی بسته، درها و پنجره‌ها را با پرده‌های سرخ و سفید می‌پوشاند؛ گویی انزوای حاضر در آثار پیشین‌اش جای خود را به طغیانگری آشکاری داده که سرسپردگی را پس می‌زنند. او دیوارها و خانه‌هایی را به تصویر می‌کشد که مرز واضحی ندارند؛ دقیقا مشخص نیست ویرانه‌های کدام جنگ‌اند و چگونه زمان و مکان زیر آوارشان حبس می‌شود. پرسپکتیو تخت و متراکم، بی‌رحمانه فضای زندگی را تنگ یا حتی ویران می‌کند. به واسطه‌ی این تنگنا میان سرکوب بیرونی و خودزنی؛ این چهاردیواری تنگ برای هنرمند قرارگاهی می‌شود تا با عمل بازسازی، احساس عدم امنیت و تعلق خاطر به خانه و بدنش را تسکین بخشد.