گالری اُ نمایشی از آثار اخیر سارا عباسیان (م.۱۳۶۱ تهران) را با عنوان «سگ‌های پوشالی» برگزار می‌کند.

در چین باستان به‌عنوان جایگزین برای قربانی کردن سگ‌ها در مراسم آیینی، دست‌ساخته‌هایی در شکل و شمایل آن‌ها از کاه و پوشال می‌ساختند که «سگ‌های پوشالی» خوانده می‌شدند؛ امروزه این عبارت در معنای استعاری آن، چیزی است که پس از استفاده دور انداخته می‌شود. سگ‌ها در آثار سارا عباسیان نیز هم‌معنی «هیچ» هستند. او در این مجموعه در کنار طراحی‌هایش روی بوم‌هایی نقاشی می‌کند که گویی تاروپودشان بر اثر انفجاری سهمگین از هم گسیخته است. این نقاشی‌ها یادواره‌هایی از جنگ هستند؛ بزرگداشتی برای فردیت که در همه‌ی جنگ‌ها قربانی هدفی «بزرگ‌تر» می‌شود و در طراحی‌های سارا نیز با پارگی‌ها و پانچ‌های متعدد گویی «باطل» می‌شود.

سارا همواره در مجموعه‌های خود به موضوع جنگ پرداخته است؛ از «سیاه‌ها» و «اپیدمی» تا «رز سفید» و «خوشه پنجم». او همواره بدریخت‌ترین وجوه جنگ را با رویکردی فراواقع‌گرایانه به تصویر کشیده است. جنگ در زندگی انسان به رخدادی عادی تبدیل شده است و از این رو گویی آن ناملایمات و نازیبایی‌های همیشه‌حاضر در آثار او نیز به تلویحی‌ترین شکل خود ظاهر می‌شوند و تصاویر از کابوس‌هایی گروتسک‌وار به بخشی از زندگی واقعی تبدیل شده‌اند. سگ‌های سارا گاه با ویژگی‌های انسانی‌شان در ظاهر، نماد وفاداری‌اند؛ نام‌شان را از توپ‌ها، تانک‌ها و اسلحه‌های جنگ‌های مهم تاریخ گرفته‌اند و در کنار هم ارتشی تشکیل داده‌اند. آن‌ها تا آخرین لحظه‌ی ویرانی به این ارتش پایبندند اما صاحبان این ارتش به محض وقوع بحران تنها به بقای خود می‌اندیشند.