مجموعه­ آخر نقاشی­‌های محسن جمالی نیک با عنوان «بَرین بی ما» نوع تازه­ رابطه­ انسان با طبیعت را می­‌کاود و در این مسیر طبیعت را به مثابه­ نه فضایی بکر و جادویی که با رویکردی یکسر متفاوت از منظره­نگاری­‌های معمول مورد توجه قرار داده است. طبیعت‌­نگاری در تاریخ نقاشی بیشتر با ستایش و نگاهی کاوش­‌گر همراه بوده است. یعنی هنرمند همیشه طبیعت را به عنوان سرمشقی برای کشف و شهود می­‌نگریسته است. این نگاه حاصل عظمت چیزی بوده که تا امپرسیونیست‌­ها الگو و سرمشق هنرمند قرار گرفته است. این طبیعت چیزی‌­ست تسخیرناپذیر و گسترده. اما مجموعه «برین بی ما» حاصل نگاه هنرمند به طبیعت به­‌مثابه­ چیزی تباه شده و در حال جان کندن در برابر دید ماست. طبیعت در این مجموعه در حال گریز است و نه سرسبزی آن دل­‌انگیز است و نه جایی­ است برای آرامش. جمالی نیک در این مجموعه با چرخشی متفاوت از مجموعه‌­های گذشته­‌اش دیگر به دنبال بازی کنایه‌­آمیز با عناصر نگارگری ایرانی نیست. دغدغه­ او در این مجموعه طبیعتی گریزان از انسان است که گویی در حال قایم کردن شاخ و برگش از گزند بیننده است. این روح فرار از دل طبیعت بکر با تاش‌­های اکسپرسیو و سریع جمالی­ نیک در طیف­‌های خاکستری و پالت چِرک او تجلی می­‌یابد.

جاوید رمضانی