هنر در زندگی حل شده است و هنرمندان در تلاشند تا نشانه های پراکنده آن را جمع آوری کنند و با برگشت به خود با حساسیت بیشتری گوش به زنگ جهان باشند و بدنبال ابزار قدرتمند و تاثیرگذاری هستند تا اسطوره فردی خود را بسازند.در این میان وسیله بسیار قدرتمندی وجود دارد که که حساسیت مردم را عمیقا برانگیزد و آن حسرت بر ایام گذشته است.

میتوان اصطلاح اسطوره فردی را به معنی ای در نظر گرفت که این اساطیر تصاویر خصوصی را در برابر تصاویر رسانه ای اساطیر روزمره قرار می دهند.با این حال واژه اساطیر تایید می کند که هنوز منظور مجموعه ای از اندیشه ها و اعتقادهایی است که بنا به تعریف به طور مشترک متعلق به یک جماعت است.

دستاورد هنرمندان در این مجموعه از اعتبار واحدی برخوردار نیست. گاه پیش می آید که معنای پنهان همانقدر مبهم باشد که هدف تجسمی اما جرات کنیم و میل به تجمع آثار هنرمندان کمتر آشنا را اقدامی برای تزریق پویایی ای به شمار آوریم که کمبود آن در محیط هنری احساس می شود.