شکستگی در عمق
نقاشی های دریسا رحمانیان دنیایی انتزاعی از خط و شکل تغییر یافتۀ هندسی است که در گذر از ساختارهای کلیشه شده بی اینکه موضوع مشخصی را ارایه نماید، تماشاگر خود را تا عمق ایده ها و احساسات هنرمند به دعوت نشستته استت. دریستا از کودکی به نقاشی پرداخت، در دانشگاه هنرهای زیبا گرافیک و در ادامه طراحی مدرن را تا سطح عالی آموخت و اکنون در ابتدای دهۀ سوم تجربۀ هنری اش می توان مهارت و پختگی را در آثارش دید. آفرینش بافت های ریز و درشت خشن اما جذاب و ترکیب های خلاقانۀ شکسته شدۀ خطوط که دگرگونی یا شاید تحریف خودخواستۀ آشکاری از شتکل و فترم را بته نمتایش گذاشتته، نوعی اختلالات ساختارشکنانه در آثارش فراهم آورده تا هنرمند در پرتوی آن خیلتی بی پتروا به درون مایۀ ذهنی خود پرداخته و بیننده را به میان چالش های فکری خود وارد کند. برای رحمانیان هنتر ابزاری است تا با افزودن عناصر غیر منتظتره یتا کاستتن کتاملا آگاهانتۀ آنچه در نظر مخاطب یا منتقد باید می بود، پرده ای و تصویری پیش بینی ناشده و شاید غیر منتظره از دنیایی انتزاعی بگشاید که بی گمان فراتر از یک اثر نقاشی است. وقتی به تماشای دنیای او می رویم ناگهان در برابر اثرش رها می شویم. اینجا می توان در جستتجوی موضوع خاص و مشخصی نبود، بلکه رنگ و شکل که با تکنیک های آفرینشی ویژه و متفاوت پیش روی ماست، پیام یا بیان هنرمندانه ای است برای رفتن و ماندن در فضایی عمیق تر از شکستگی ها و بافت های شاید خشن کارهایش. آری نقاشی های دریسا رحمانیان ضمن ایجاد حس حرکت و انرژی چالش هایی تمام نشدنی از دنیایی پرمحتواتر و عمیق تر از آنچه انتظار داریم و دیده می شود است!