“عکس تناقضی است میان تصنع و تلاشی است معیوب برای القا معنی و مفهوم.” عظیمیان هنرمندی است که در عصر تکثیر مکانیکی متولد شده، عصری که عکس در آن، مبهم داستان می‌گوید، بی‌رحمانه فراموش می‌شود و حتی دیگر ارزشی در یادآوری خاطرات ندارد. در نمایشگاه حاضر، هنرمند به همان شیوه‌‌ی همیشگی خود عکس‌ها را مختل می‌کند، کناره هم می‌نشاند و با استفاده از قلموی خود بافت غنی نقاشی را به آن می‌افزاید و ماهیت گذرای عکس را به ماندگاری و اُبژه‌ای برای تأمل تبدیل می‌کند. به نمایش گذاشتن تقابل میان این دو فضا، آن چیزی است که عظیمیان را به سوی خلق مجموعه “با احتیاط حمل شود۹۷۱-۲۶” سوق می‌دهد. آنچه که نه تنها از اسم این مجموعه، بلکه از آثاری که در کنار بافت سخت چوبین قرار می‌گیرد، مشخص است؛ گویای تفکر هنرمند درباره عکس و شخصی‌گویی منحصر به فرد رضا عظیمیان است. او با بیان شخصی خود به گونه‌های مختلف و با استفاده از ویژگی‌های آزادانه خلق در نقاشی به دنبال واقعیت پشت این داستان‌سرایی به گفته‌‌ی خود “دروغین” است و این روش را تنها راه برای رسیدن به حقیقت می‌داند.