آثار فاطمه امدادیان بر زمینۀ مسایل بنیادین هستی انسانی استوارند: زیست جمعی، پیوندهای عاطفی، تنهایی، ­پیوستن و گسستن، تنش و جداییِ زاییده‌شدن و زادن، کنده‌شدن و در جهان افکنده‌شدن. در چیدمان حاضر، پیکره‌ها را باید در ارتباط با هم دریافت. آثار به‌ واسطه ابعاد بزرگ و چندپارگی‌شان، نسبتی چندجانبه با فضا ایجاد می‌کنند، در فضا دست می‌اندازند ‌و فضای منفی مابین‌شان را به جنبش در می‌آورند.

از منظر تاریخی، کار فاطمه امدادیان حیطه‌ای از تجربۀ مجسمه‌سازی مدرن ما را پر می‌کند. او برای رسیدن به مجسمه از مسیر بازنمایی طبیعت‌گرایانه حرکت نکرد، و نیز از نقشمایه‌های بومی بهره نگرفت، بلکه به رفتاری فرم‌گرا متکی بر تجرید از طبیعت روی آورد. جایگاه وی در مجسمه‌سازی پس از انقلاب شایان توجه است، چرا که در پی گسیختگیِ چندین‌بارۀ سنن هنری -که در رشتۀ مجسمه‌سازی انقطاعی تمام‌عیار بود- فاطمه امدادیان در کنار معدود هنرمندانی دیگر، با اتکا به امکانات فردی و در دشوارترین شرایط بر اهمیت این رسانه پای فشرد و در قالب آن، تجربۀ ایده‌های مدرنیستی در هنر را دنبال کرد؛ انتخابی که از مسیر انزوا و محرومیت می‌گذشت تا آزمون هنر مدرن را تداوم بخشد.

 

هلیا دارابی