در مجموعه پیش رو تلاش من جاودانه کردن ابژه ی رو به زوال است. چرا که هرچقدر زوال بیشتر خودش را در اطرافم عریان می‌کند؛ به همان میزان بار حافظه‌ی جمعی‌‌ِ چند هزار ساله، مرا به عکس العمل در برابر این زوال وا می‌دارد.
برای من درخت‌ها همان تن‌هایی هستند که گاه آرام از بین می‌روند و گاه به شکل محسوس و به یکباره جای خود را به آسمان‌خراش‌ها و برج‌ها می‌دهند. همان تن‌هایی که پیش از رفتن، همچنان امید به جاودانگی داشتند. شاید برای رسیدن به جاودانگی باید از جهان ترسناک اضمحلال گذشت.

فاطمه اسلامیان