می گویند شاه جهان باغی ساخته بود از پرندگان بهشتی تا ممتاز محل یا گوهر آرا بیگم از زندگی زمینی قدم زدن در عدن را بیازماید؛ تاج محل را در فقدان این زن ساختند؛ باغهای الهام نفیسی در گستره ی ستبر چنین میراثی برساخته شده؛ نفیسی آثار دوره های متاخر را بازسازی نگاه زنی چون گوهر آرا به جهانی لاهوتی می بیند و از خلال همین نگاه ست که رویکرد فمنیستی او به نگارگری عریان شده او براین باور است که باغ جایی است که میتوان بهشت شخصی را ساخت. حتی ارجاعات فعلی او به معماری نیز از جنس باغهای تمثیلی است. او در ادامه کارهای پیشینش در این چهارساله اخیر خیال باغهایش را گسترانده و هر چه بیشتر جنبه ی خشن زندگی خاورمیانه ای را مشاهده کرده بیشتر به درون باغ هایش پناه برده است. در واقع طوقی سفر پرندگان و مجمع پرندگان بهانه هایی هستند که روایتی خیالی از تاریخ پر مخاطره امروز را بیان کند.

ممکن است مخاطب بپرسد که بازنمایی وضعیت اکنونی در نگارگری ممکن و مقدور است؟ نفیسی با فشرده کردن انبوه پرندگان سراغ همگرایی عطار میرود او از مکانیزم جمع اندیشی در اندیشه معتزله تصویری زمان ارجاع میسازد گویی بعد ازلی یک منطق کاربردی در شرق را از پاندو را بیرون میکشد و نگارگری فقط بهانه ای ست برای دیدن همانگونه که بهشت استعاره ای ست از خوشبختی.

در این روند چهارساله او همچنین در جستجوی پاسخ به سوالاتی از خود نقاشی بوده است که خود را در تمایل برای بکارگیری پالتهای رنگی متنوع نگارگری ایرانی و مطالعه فضای نگارگری ایرانی در بستر موضوعاتی جدید و مطالعه کارهای هنرمندانی با سوالات مشابه نشان میدهد از هاکنی و کی کی اسمیت گرفته تا نور دستورم و ارمجانی یا هنرمندان قدیمی چون منصور و جلایر و حتی بسیار قدیمی تر از هنرمندان مصر باستان تا ایران ساسانی که به تجربه های دیگری منتج شده است. تلاش برای مطالعه هندسی فضا که بصورت فضاهایی معمارانه پدیدار شده یا تاکید بر حضور درختان مقدس انجیر و مو و انار برای آسایش مرغان.

او میگوید در طول این چهارسال من تقریبا هر روز نقاشی کردم؛ حتی در سخت ترین روزها که روزنه ای از امید نبود و نهایتا برای من تمام آن اضطرابها زیر لایه های نازک رنگ و شیار پرهای رنگین پرندگان و آوند برگهای انجیر و مو ناپدید شد و این معجزه نقاشی است. او اکنون در خیال مصور شده ی باغ هایش به ما این فرصت را می دهد که امکان بازیابی حداقلی از یک رویای دور را داشته باشیم.