«تجربه‌های متعدد زندگی کردن در بزنگاه‌های تاریخی، تاثیر قابل توجهی در تقسیم کردن شخصیت ما به عنوان جامعه فعال در بازار کار ایران به نسخه‌های بسیاری از خودمان داشته است. در مواجهه با مشکلات جدید ابزارهای جدیدی در دست داریم، اما وفادار به روش‌های کهنه باقی مانده‌ایم. این امر در ایجاد حس ناتوانی برای به انجام رساندن تغییرات ضروری و ارتقا وضع کلی جامعه بی‌تاثیر نیست.

در قلب طوفان بزرگی که توسعه تکنولوژی است؛ ما انسان‌های دیروزیم با ابزارهای فردا. ما تجربیات و دانش نیاکانمان را تقدیس می‌کنیم، ولی بر توانایی‌های آنچه «نسل زد» خوانده می‌شود ارزش نمی‌گذاریم. نسلی که نحوه‌ی دریافت اطلاعات و برخوردش با تکنولوژی به طور غریزی متفاوت از چیزی است که ما می‌شناسیم و همین شاید بخشی از دلیل خشم این جوانان تحول‌طلب است.برای شناخت این موضوع می‌توانیم به تعریف ابزارهای جدید روزمره بپردازیم. اگر فضای فیزیکی در امتداد بدن تعریف می‌شود، می‌توان استدلال کرد که رسانه یا به‌طور مشخص‌تر، رسانه‌های اجتماعی در امتداد آگاهی جمعی قرار گرفته‌اند. صفحه نمایش امتداد چشم و چشم بخشی از خود مغز است. رسانه‌ها هر روز ما را لمس می‌کنند و تجربه زیسته‌ی ما در تمام ساعات بیداری متاثر از آنهاست. حواس انسان به نوعی در ارتباط با این تجربه در دست تکامل قرار گرفته است تا آنچه را که در دنیای «مجازی» در تضاد با دنیای «واقعی» می‌شناسیم، به نحوی که هنوز برای ما شناخته شده نیست ادراک کند.نمایش گروهی «لومن» به ارتباط فضای فیزیکی در ارائه تجربه دنیای دیجیتال و نقش آن در مواجهه با واقعیت‌های پیچیده زمان حال می‌پردازد. مجموعه‌ی به نمایش درآمده تلاشی برای ترجمه تصاویر و تجربیات با خواص دیجیتال، درک اهمیت مواجهه فیزیکی و تجربه‌ی اثر هنری در فضای قدیمی و کلاسیک گالری است.»