ایرج اسکندری هنرمندی است که در سال‌های انقلاب، تحت تأثیر استادانی چون بهمن بروجنی، به نقاشی فیگوراتیو و اجتماعی روی آورد و در همان دوران و نیز در سال‌های جنگ ایران و عراق، نقاشی‌های دیواری وی با مضامین انقلاب و جنگ در اذهان ما نقش بسته است. اما پس از جنگ و در طول دهه‌ی 1370 خورشیدی، اسکندری با مطالعه و تمرکز بر تاریخ نقاشی مدرنیستی به تجربیاتی در حوزه‌ی نقاشی انتزاعی پرداخت. او که از قبل به هنر و فرهنگ گذشته‌ی ایران علاقه‌مند بود، با تمرکز و مطالعه بر نقوش و مضامین کهن، آثار نمادینی را در طول دهه‌های بعد خلق کرد.
حکایت شیرین هم در امتداد رویکرد وی در ترکیب و تلفیق قواعد هنر مدرن با مضامین و نقش‌مایه‌های نمادین ایران زمین شکل گرفته و حاوی تضادی معنادار میان روایت تصویری و مواد و تکنیک به‌کار رفته در آثار است. چکیده‌نمایی‌هایی از داستان‌های مشهور ادبیات فارسی در قالبِ فرم‌ها و تقسیمات هندسی و تخت‌نمایی تک رنگ و آشکارا مدرنیستی، آن هم با موادی زمخت و تکنیکی دشوار، حکایتی چند لایه و پرکنایه است که ظاهراً به داستان خسرو و شیرین یا شیرین و فرهاد اشاره می‌کند، اما در واقع دلالت‌های ضمنی دیگری را رقم ‌می‌زند؛ از حکایت شیرین یک عمر نقاشی تا جدال میان لطافت هنر و سرسختی زندگی.

زروان روح‌بخشان آبان 1397