رویداد «گفت روشنایی شود» ارائه‌ای از مجموعه‌ای با ارجاعات فراوان است.
این ارجاعات، بررسی‌هایی در فرم حول محور مجسمه‌ای بدون نقطه‌ی کانونی و پرسپکتیو معین است؛ به‌قولی چندبُعدی. در این رویداد، پژوهشی در مفهوم شبه‌فضا، فرم، شفافیت (ترنسپرنسی) و مسئله‌ی اشغال فضا انجام شده است که در آمیختن با متریال ارگانیک، تلاش برای بیانگری آزادانه‌ی مواد زنده را دنبال می‌کند.
ماده‌ی اصلی این پروژه، میسلیوم (شبکه‌ی ارتباطی کلونی‌های قارچی) است که اندام اولیه‌ی آن بدون نیاز به نور مسیر خود را می‌سازد. میسلیوم این مجموعه از قند پیش‌وجهه‌ی اینولین گرفته شده است. ماده‌ی پایه‌ی این تارها بر بدنه‌ی سنگ‌ها بارگذاری و رشد داده شده است.
سنگ و میسلیوم، در این مجموعه، دو ماهیت مترادف و همگن هستند که از حیث سختی و اشغال فضا، نقطه‌ی مقابل یکدیگرند. سنگ، همواره می‌تواند آغاز و پایان چرخه‌ی حیات را نمایان کند، درحالی‌که میسلیوم نیز، به‌عنوان اولین شکل حیات پیش از نور، در این ماهیت با سنگ اشتراک دارد.
نگاه دقیق‌تر به سنگ به ما می‌فهماند که هرچه هست، در نهایت به سنگ بدل خواهد شد. میسلیوم نیز چنین ویژگی منحصربه‌فردی دارد. درک ساختار و موقعیت میسلیوم، ما را به لحظه‌ای خاص هدایت می‌کند: لحظه‌ی پایان، یا از منظری دیگر، لحظه‌ی آغاز.
این دو ماده (سنگ و میسلیوم) ناظر بر آغاز و پایان هستند.