امیرحسین زنجانی در مجموعه ی »منجی« و در ادامه ی پروژه ی میلیتاریسم به دنبال تاریخی بدیل است که این بار از زبان شکست خوردگان بازگو می شود. او که همواره در آثارش رویکردی کنایه آمیز و نقادانه به موضوع جنگ و نظامی گری داشته است، در این مجموعه با کنکاش در آثار مهم و شاخص تاریخ هنر از دالکروا تا مونه، سعی دارد وقایع زمانه ی خود را با وام گرفتن از آن تصاویر با رویکردی پاپ در پالت رنگی محدودی بازآفرینی کند. امیرحسین با کوالژ تصاویر مستند خشونت و جنگ و استفاده از شمایل جنگ ستارگان، سرکوب و کشتار بشر را با وعده ی آزادی و دموکراسی به پرسش میگیرد. اگر استورم تروپرهای جنگ ستارگان آفریده شدند که به عنوان اسطوره های معاصر در قرن سیاه جنگ های جهانی، رابطه ی خیر و شر و مسئولیت های بشر را به او یادآوری کنند، در آثار امیرحسین به گونه ای هجوآمیز در نقش یک منجی مدعی اما پوشالی ظاهر می شوند. در این مجموعه زنجانی برا ی اولین بار فیگورهای نقاشی هایش را از کادر دوبعدی بیرون کشیده و به آنها جسمیت بخشیده است. مجسمه های او با کولاژ کردن تنپوش استورم تروپرها بر تن مجسمه های روم باستان و انتخاب عناوین ی پارودیک، بر ناتوانی منجی های ساختگی و توخالی برای نجات بشر پافشاری می‌کند. مجموعه ی تازه ی امیرحسین نمایش رابطه ی قدرت در برابر کشتی شکستگانی است که هر لحظه ممکن است غرق شوند. او در فضایی وهم آلود به امیدواری شک می ورزد و روایت ی ازهم گسیخته از آخرالزمانی نزدیک ارائه میدهد