در نظر من نقاشی های اکرم افضلی گفت و گویی ست بین وضوح و ابهام و مشاعره ای بین خلوت و جلوت. به هنگام سفری آرام در زمین نقاشی هایش از خود می پرسم... که در کجا بهتر است بنشینم و به دنبال برنده ای بگردم که خیال آواز خواندن دارد. او به راحتی توانسته است بین ماه و گیاه و پرنده رابطه پر از راز  و رمز به وجود آورد.  رازی که مرا به یاد جمله زیبای ژان ککتو می اندازد: (یک نقاش هر چه بکشد عاقبت تصویر خویش را می کشد.)  

محمد ابراهیم جعفری