سیما باقرزاده مسیرش را از دیدن و بازنمایی آغاز کرد و در مجموعه پیشینش گیاهان آپارتمانی را با جزییات لطیفی به تصویر کشید، گیاهانی که گاه در نور و تاریکی دراماتیکی نهان و آشکار می‌شدند.
او گرچه در مجموعه اخیرش با نام «دوگیان» همچنان فرم‌های گیاهی پیشین را استفاده کرده اما این بار بیش از هر چیز روایتگر گذر زمان و فرسایش است. در برخی آثار لایه‌های نازک کاغذ روی هم قرار گرفته و هر طراحی چون روحی شفاف لایه زیرین را هم نمایش می‌دهد، فرایندی که از یک سو تاکیدی است برگذر زمان و از سوی دیگر مخاطب را با نوعی عدم قطعیت مواجه می‌کند.
مجموعه «دوگیان» نامش را از کلمه‌ای کردی به معنای دو روح و دوجان وام گرفته؛ کلمه‌ای که با زایش و رشد گیاهان در ارتباط است، اما گیاهان اینجا بهانه‌اند تا موقعیت انسانی ما در مواجه با سوال بودن یا نبودن را روایت کنند. مرکب از کاغذ نشت می‌کند و جابه‌جا پیدا و پنهان می‌شود و هر اثر نمایانگر لحظه‌ای است درست روی مرز وجود و عدم.
هنرمند در این مجموعه نه گیاهان، که زیبایی رو به زوال و خاطره سرسبزیشان را نمایش می‌دهد؛ تجربه‌ای فلسفی از بودن و پس آن فراموشی و محو شدن.

آوین فرهادی
خرداد۱۴۰۳